Leuk aspect aan het groter worden van je kinderen is, dat zij bij iedere ontwikkelingsfase andere helden hebben. Zo werd Papa, dè Superman gedurende hun dreumestijd, ingeruild voor Buzz Lightyear en later Harry Potter. En met dank aan het WK van afgelopen zomer, staat Arjen Robben tegenwoordig op de nummer één heldenpositie van onze jongste zoon en heeft de oudste, onder invloed van zijn puberende hormonen, Johnny Rotten van de Sex Pistols tot ‘nieuwste’ held verkozen.
Dit is natuurlijk gewoon grappig om te constateren, maar het biedt mij ook stof tot nadenken. Want wat betekent een held voor je? Wie waren mijn helden? Horen zij enkel bij de jeugd, of passen ze ook nog bij je als je al lang en breed volwassen bent?
Nadat ik in 1985 in De Kuip vooraan stond bij Bruce Springsteen, was hij een tijd lang mijn held. Dankzij de energie en inspiratie die ik van hem kreeg, durfde ik mijn vleugels uit te slaan en maakte ik mij los van mijn ouders. Ik ging op eigen benen staan en verliet mijn geboortestad Rotterdam voor Utrecht, de stad waar mijn toenmalige lief (die ik tijdens datzelfde concert had leren kennen) geboren en getogen was. Hij was niet bepaald de ‘ideale schoonzoon’, maar ik was gek op hem en hij op mij. We geloofden in elkaar en dus gingen we er voor.
The Boss stond daarom synoniem voor ‘vrijheid’, ‘de regie in eigen handen nemen’ en ‘volledig gaan voor de zaken waarin je gelooft’. Zijn muziek gaf mij het gevoel dat ik altijd een keuze had en er slechts weinig zaken ècht onmogelijk waren.
Inmiddels ben ik al jaren getrouwd met de liefde van mijn leven. Een andere man die nog beter bij mij past en de vader is van onze jongens. Maar de vriendschap met mijn vriendje van toen bleef door je jaren heen ook bestaan. Simpelweg omdat we beiden in staat waren los te laten, verder te gaan en ondertussen onze passie voor Bruce bleven delen.
Begin deze maand is hij overleden, zomaar opeens. Hij was pas 48 jaar. Ik vind het moeilijk om het verdriet een plekje te geven. We waren toch al zo lang geen geliefden meer, spraken elkaar niet wekelijks en zagen elkaar ook niet maandelijks? Maar we hielden ooit wel intens veel van elkaar en dat maakt dat hij een speciaal plekje in mijn hart heeft.
Juist in deze lastige tijd na zijn overlijden besef ik, dat ik mijn held van toen weer even heel hard nodig heb. Zodat hij me opnieuw kan helpen. Om hetgeen dat was los te laten en in alle vrijheid verder te gaan.
Oh oh come take my hand, riding out tonight to case the promised land…
Dit is natuurlijk gewoon grappig om te constateren, maar het biedt mij ook stof tot nadenken. Want wat betekent een held voor je? Wie waren mijn helden? Horen zij enkel bij de jeugd, of passen ze ook nog bij je als je al lang en breed volwassen bent?
Nadat ik in 1985 in De Kuip vooraan stond bij Bruce Springsteen, was hij een tijd lang mijn held. Dankzij de energie en inspiratie die ik van hem kreeg, durfde ik mijn vleugels uit te slaan en maakte ik mij los van mijn ouders. Ik ging op eigen benen staan en verliet mijn geboortestad Rotterdam voor Utrecht, de stad waar mijn toenmalige lief (die ik tijdens datzelfde concert had leren kennen) geboren en getogen was. Hij was niet bepaald de ‘ideale schoonzoon’, maar ik was gek op hem en hij op mij. We geloofden in elkaar en dus gingen we er voor.
The Boss stond daarom synoniem voor ‘vrijheid’, ‘de regie in eigen handen nemen’ en ‘volledig gaan voor de zaken waarin je gelooft’. Zijn muziek gaf mij het gevoel dat ik altijd een keuze had en er slechts weinig zaken ècht onmogelijk waren.
Inmiddels ben ik al jaren getrouwd met de liefde van mijn leven. Een andere man die nog beter bij mij past en de vader is van onze jongens. Maar de vriendschap met mijn vriendje van toen bleef door je jaren heen ook bestaan. Simpelweg omdat we beiden in staat waren los te laten, verder te gaan en ondertussen onze passie voor Bruce bleven delen.
Begin deze maand is hij overleden, zomaar opeens. Hij was pas 48 jaar. Ik vind het moeilijk om het verdriet een plekje te geven. We waren toch al zo lang geen geliefden meer, spraken elkaar niet wekelijks en zagen elkaar ook niet maandelijks? Maar we hielden ooit wel intens veel van elkaar en dat maakt dat hij een speciaal plekje in mijn hart heeft.
Juist in deze lastige tijd na zijn overlijden besef ik, dat ik mijn held van toen weer even heel hard nodig heb. Zodat hij me opnieuw kan helpen. Om hetgeen dat was los te laten en in alle vrijheid verder te gaan.
Oh oh come take my hand, riding out tonight to case the promised land…
1 opmerking:
Good old Bruce...
And I know you're lonely
For words that I ain't spoken
Mooie, ontroerende blog. Sterkte. En open die boxen!
liefs,
Marien
Een reactie posten