Binnen een paar weken bleek het hek van de hormonale dam en groeide zij er in gierend tempo een mooi gazonnetje op. Stiekem was ik zo trots als een pauw, maar deed ook de naam van haar nieuwe pelsje eer aan. De badjas die ik niet lang erna voor mijn 13e verjaardag kreeg, werd met opluchting in ontvangst genomen. Voortaan gingen we alleen nog bedekt de badkamer in en uit.
Mijn vriendin en ik hebben in de jaren, die volgden, samen vele modegrillen doorstaan. Begin jaren tachtig maakten wij ons nog niet zo druk om ons uiterlijk en lieten de natuur welig haar gang gaan. Maar met de komst van de hoog opgesneden bikinibroekjes werd dat anders. Al in het pashokje van het warenhuis, waar ik het niemendalletje paste, bedacht ik mij dat haar binnenvoering – die nieuwsgierig naar buiten piepte – met onmiddellijke ingang diende te verdwijnen.
Ik gebruikte daar het scheermes van mijn vader voor en kreeg snel spijt. Ten eerste omdat mijn vader de ochtend erna direct in de gaten had, dat ik zijn scheermes voor schaamteloze praktijken had misbruikt. Ten tweede omdat haar recent gemaaide veldje begon te jeuken als de hel en zij binnen 24 uur werd ontsierd door vuurrode pukkels. Het kekke zwembroekje verdween alsnog voor weken achterin de linnenkast.
Een paar maanden later had ik voldoende zelfvertrouwen om een bus ontharingscrème te kopen. Voor ik erachter kwam dat je dit karweitje het beste volledig wijdbeens kon uitvoeren, in een bij voorkeur hermetisch voor je jongere broertje afgesloten slaapkamer, had haar pruikje al heel wat cosmetische ellende te verduren gehad.
Jaren later besloot ik mijn vriendin eens professioneel te laten trimmen en vroeg de schoonheidsspecialiste om een sexy “Laatste-Der-Mohikanen-Streep” te waxen. Zonder blikken of blozen schoof deze dame het kruis van mijn slipje opzij, smeerde wat warme hars aan een kant en dekte dat met een stukje linnen af. Nog voor ik mij mentaal kon voorbereiden werd datzelfde strookje er met één ferme ruk vanaf getrokken. De tranen rolden over mijn wangen. Het was dat ik vriendinlief de rest van de zomer niet met één gladde en één behaarde kant wilde laten lopen, want anders had ik het erbij gelaten. En dus doorstonden wij deze middeleeuwse marteling nog voor een tweede keer.
Gelukkig is het er nu, mede door de technologische revolutie, allemaal wat gemakkelijker op geworden. Er zijn ladyshaves in soorten en maten, die haar tuintje prachtig op orde houden. De laatste modegril; een spiegelgladde landingsbaan, hebben wij nuchter aan ons voorbij laten gaan. Er moet tenslotte wel verschil tussen de meisjes en de vrouwen blijven. Tegenwoordig glanst er één grijze highlight tussen haar perfecte damescoiffure. En deze mag wat mij betreft gewoon blijven zitten!
Geschreven als gastblog voor de "Schaamhaar Special" en gepubliceerd op de website http://www.frontaalnaakt.nl/
