Suja, suja prikkeltje

Op weg naar de supermarkt, valt mijn oog op een klein wezentje in het gras. Als geboren en getogen stadsnimf is de enige ontmoeting die ik tot dan toe met een egel heb gehad via een dierenboek of als stukje wegtapijt. Maar deze is echt en leeft. Ik kom dichterbij en ben erop bedacht dat 'ie nu ieder moment onder de struiken zal schieten, maar dat gebeurt niet.

Ik pak het egeltje voorzichtig op. Ze rolt zich moeizaam tot een bolletje en trekt haar pootjes en snuitje in. Het is een schattig gezicht. De stekeltjes zijn nog niet erg hard en prikken nauwelijks. Egels zijn nachtdieren, het klopt dus niet dat ik haar op klaarlichte dag zo kan oppakken. Ik neem haar mee en laat het beestje in een schoenendoos tot rust komen. Ze past in mijn handpalm, weegt amper 130 gr. en is nog geen 4 weken oud.

Het is ‘t zoveelste dier dat mij uitzoekt als redder in nood. Soms voel ik me net Sneeuwwitje. Alleen al deze zomer heb ik mij ontfermd over een koolmees zonder staartveren, een uit het nest gevallen merel en een dakloos geraakte kitten. Ze hebben hun avontuur allemaal overleefd.

De rest van de middag delft mijn huishouden het onderspit. En zodra mijn mannen thuis komen hangt iedereen met z'n neus boven de schoenendoos. De tot Spiky gedoopte babyegel wordt bekeken en bewonderd. Zullen we haar houden en laten overwinteren in onze afgeschermde terrastuin?

Na telefonisch contact met de egelopvang blijkt dat ze daarvoor te klein is. Ze heeft professionele hulp nodig, zodat ze kan aansterken, voor zichzelf kan leren zorgen en - na haar winterslaap - opnieuw kan worden uitgezet. Na het avondeten dragen we haar over aan de vakkundige handen van een vrijwilligster en nemen met pijn in ons hart afscheid.

Bij de eerstvolgende wandeling hoop ik nu eens zeven dwergen in nood tegen te komen. Dan komt het met mijn huishouden tenminste ook een keer goed.

Ik ben een Tena Lady

Zolang ik mij kan herinneren sta ik bekend als ‘gevoelsmens’. Ik heb een groot hart en dito fantasie en daardoor ben ik kennelijk in staat om mezelf in allerlei situaties in te leven. Dat is doorgaans best een prettige karaktertrek, want met dit vermogen ben ik menig familielid, vriendin of collega tot steun geweest en hebben weinig mensen mij kunnen betrappen op harteloos gedrag.

Daar komt bij dat mensen het nou eenmaal fijn vinden om anderen te categoriseren. We plakken er graag een stickertje op en plaatsen iemand vervolgens in een hokje. Zo zijn er de mannen en vrouwen hokjes, linkse en rechtse hokjes, gelovige en ongelovige hokjes, ga zo maar door. En zo zit ik persoonlijk dus al jaren in het hokje ‘natte dweil’.

Er is niet veel voor nodig om mij te raken. Zo snijdt kinderleed mij tot bloedens toe in de moederziel en prikken mijn ogen bij het zien van andermans verdriet. Draai een willekeurige Disney film en de tissues komen tevoorschijn zodra de violen aanzwellen. Tijdens bruiloften en kraamvisites druppel ik als een lekkende kraan en begrafenissen overtreffen de watersnoodramp van 1953. Ik word dan ook wel eens gekscherend ‘emotioneel incontinent’ genoemd.

Het nadeel van die hokjes is wel, dat we geneigd zijn te veronderstellen dat de ene eigenschap automatisch een andere tot gevolg heeft. Daar gaat het in mijn geval nog wel eens mis. Ondanks het feit dat ik een vreselijke sentimentele muts ben, is het kenmerk  ‘teergevoeligheid’ mij volledig vreemd. Ik kan grove grappen (mits ze getuigen van enig basaal respect) erg waarderen en lach mij met even groot gemak regelmatig de tranen in de broek.

Over één ding maak ik me sinds kort wel zorgen. Want wat moet ik, nu het nieuwe kabinet van plan is om de 24-uurs luier af te schaffen?

Make love, not war!

Dagelijks neem ik, tijdens het doornemen van de ochtendkrant, een slokje wereldellende tot mij. Af en toe valt mijn oog gelukkig ook op een ludiek artikel, waar mijn fantasie dan volledig mee op de loop gaat. Zo ook toen men een tijdje geleden op Cyprus ontdekte, dat een bepaald type vibrators storingen veroorzaken op de militaire radarfrequenties.

Nu heb ik persoonlijk net zoveel met vibrators, als met vegetariërs. Niets! Ik houd niet van vleesvervangers. Net zo min als je bij mij een vegaburger in de koelkast aantreft, staat er ook geen Tarzan met tweetaktversnelling op mijn nachtkastje te pronken. Ik ga voor 'the real thing' en anders sla ik met gemak een maaltijd over.

Een vibrator (de 'Love Bug 2' genaamd), die het streng beveiligde militaire luchtruim verstoort, hoe kom je er op?! Voor mij zie ik een peloton potente militairen een gezellig ingericht 2-kamer appartement binnenvallen. In plaats van een groep Al Quaida-strijders, treffen zij een kirrende jongedame aan, die net haar nieuwste accessoire uitprobeert. Ik had hiervan graag de beelden op het NOS journaal gezien.

Maar eigenlijk is deze Cypriotische ontdekking het pacifistische (tril)ei van Columbus!!

Want wees eerlijk, is het geen fantastische gedachte als wij vrouwen ons wereldwijd verenigen? Dan bestellen we allemaal dit stukje speelgoed en laten het in discrete verpakking bij ons thuis afleveren? Op het moment dat ergens ter wereld een politiek broeierige sfeer ontstaat, zetten wij massaal onze 'Love Bug 2' aan. Zo voorkomen wij dan, voor slechts € 17,95 incl. B.T.W., een mensonterende en geldverslindende oorlog!