Handsfree?

Als je er op let, valt er heel wat te lachen in de berichtgeving van het dagelijkse nieuws. Ik geef toe dat je ernaar moet zoeken, het grootste deel is nog steeds kommer & kwel, maar als de focus eenmaal is aangepast, word je rijkelijk beloond. Het zijn juist deze berichtjes waardoor ik mijn zonnige blik op het leven kan behouden.

Neem dit voorbeeld; in Brabant is enige tijd geleden 'n 27-jarige automobilist bekeurd voor schennispleging in zijn auto. Nu prikkelt de auto, bij gebrek aan beter alternatief, wel vaker de erotische fantasie, maar deze man reed tegelijkertijd met hoge snelheid over de A27! Dat is toch op z'n zachtst gezegd opmerkelijk. Om de één of andere reden werd de bestuurder zo overmand door zijn sexuele lusten, dat afzondering naar een meer privé omgeving buiten beschouwing werd gelaten.

A-la-minute besloot hij dat het tijd was om de dag van een hoogtepunt te voorzien en haalde zijn vleesgeworden PDA uit de broek voor een spelletje Solitair. Typisch geval van 'als de nood het hoogst is' moet hij hebben gedacht. En dat terwijl het bureau Veilig Verkeer Nederland ons vaak genoeg waarschuwt voor de onveilige gevolgen van het niet handsfree bedienen van een apparaat tijdens het rijden. Een voyeuristische vrachtwagenchauffeur registreerde helaas zijn kenteken en belde de politie.

De (anti-)climax kwam toen hij voor de 2e maal die dag de 'blauwe zwaailichten' voorbij zag komen. Oom agent bekeurde hem voor € 220,00.

En... heb je een lekker dagje vrij gehad?

Het is woensdag en dan ben ik altijd vrij. Althans dat denken mijn collega’s. Het duurde even voordat ik ze het verschil tussen ‘niet werken’ en een ‘vrije dag’ duidelijk had gemaakt. Want ook dat laatste heb ik niet. Dat komt omdat je op een vrije dag (snipperdag schijnt een hopeloos ouderwets woord te zijn) doorbetaald krijgt en ik voor deze dag 20% salaris heb ingeleverd. Bovendien blijkt ‘niet werken’  ook een lastige formule. Ik zal je uitleggen waarom.

De ochtend begint zoals altijd. Ik slaap niet uit, want de jongens moeten naar school. Er worden boterhammen gesmeerd en trommeltjes gevuld. Zodra de heren de deur uit zijn, wacht het huishouden. Ik ruim op, zuig stof en lap de ramen. Oké, ik geef het toe, dat laatste doe ik niet iedere woensdag.

Verder moeten er monden gevuld en dus boodschappen gedaan. Met drie mannelijke veelvraten red je het simpelweg niet met één supermarktbezoek per week. Nog voordat ik de nieuwe voorraad heb opgeruimd, realiseer ik me dat de jongste alweer bijna thuis komt. Die haal ik op van school, want als mama er is, kan er ook een ‘speelafspraak’ worden gemaakt.

Er wordt gezamenlijk geluncht en een vaatwasser uit- en ingeruimd. Als ook de rest van de proviant op z'n eigen plek staat of ligt, is het tijd om te koken. Vaak voor twee dagen tegelijk, want donderdag is een sportdag en dan is het makkelijk als iedereen op z’n eigen tijd een bordje in de ‘pling’ kan opwarmen.

Het hele gezin sport zo’n 2 à 3 keer per week en dat geeft een tsunami aan wasgoed. Op woensdagmiddag worden er naast de gewone kleren ook nog judopakken en voetbaltenues gewassen, gedroogd & gevouwen. En inderdaad, ook ik heb wel eens de beurt om de wedstrijdkleding van het volledige elftal naar wasverzachter te laten ruiken. Maar dat is meestal in het weekend, dus dat telt vandaag niet.

Na het avondeten is er altijd wel wat administratie te doen. Ik internetbankier, lees de nieuwsbrieven van school, vul briefjes in voor judowedstrijden, aanwezigheid op kinderdisco’s, klassenavonden, verjaardagspartijtjes en werk meteen de gezinskalender bij. Voor ik er erg in heb is het bedtijd.

Ik zal niet klagen, want dit is mijn eigen keus. Maar ik heb wel één verzoek. Willen jullie mij morgen alsjeblieft niet vragen of ik een lekker dagje vrij heb gehad? Dankjewel!!

Deze en andere blogs zijn ook gepubliceerd door Mamsatwork.

Lees ze via deze link naar Mamsatwork.nl

Suja, suja prikkeltje

Op weg naar de supermarkt, valt mijn oog op een klein wezentje in het gras. Als geboren en getogen stadsnimf is de enige ontmoeting die ik tot dan toe met een egel heb gehad via een dierenboek of als stukje wegtapijt. Maar deze is echt en leeft. Ik kom dichterbij en ben erop bedacht dat 'ie nu ieder moment onder de struiken zal schieten, maar dat gebeurt niet.

Ik pak het egeltje voorzichtig op. Ze rolt zich moeizaam tot een bolletje en trekt haar pootjes en snuitje in. Het is een schattig gezicht. De stekeltjes zijn nog niet erg hard en prikken nauwelijks. Egels zijn nachtdieren, het klopt dus niet dat ik haar op klaarlichte dag zo kan oppakken. Ik neem haar mee en laat het beestje in een schoenendoos tot rust komen. Ze past in mijn handpalm, weegt amper 130 gr. en is nog geen 4 weken oud.

Het is ‘t zoveelste dier dat mij uitzoekt als redder in nood. Soms voel ik me net Sneeuwwitje. Alleen al deze zomer heb ik mij ontfermd over een koolmees zonder staartveren, een uit het nest gevallen merel en een dakloos geraakte kitten. Ze hebben hun avontuur allemaal overleefd.

De rest van de middag delft mijn huishouden het onderspit. En zodra mijn mannen thuis komen hangt iedereen met z'n neus boven de schoenendoos. De tot Spiky gedoopte babyegel wordt bekeken en bewonderd. Zullen we haar houden en laten overwinteren in onze afgeschermde terrastuin?

Na telefonisch contact met de egelopvang blijkt dat ze daarvoor te klein is. Ze heeft professionele hulp nodig, zodat ze kan aansterken, voor zichzelf kan leren zorgen en - na haar winterslaap - opnieuw kan worden uitgezet. Na het avondeten dragen we haar over aan de vakkundige handen van een vrijwilligster en nemen met pijn in ons hart afscheid.

Bij de eerstvolgende wandeling hoop ik nu eens zeven dwergen in nood tegen te komen. Dan komt het met mijn huishouden tenminste ook een keer goed.

Ik ben een Tena Lady

Zolang ik mij kan herinneren sta ik bekend als ‘gevoelsmens’. Ik heb een groot hart en dito fantasie en daardoor ben ik kennelijk in staat om mezelf in allerlei situaties in te leven. Dat is doorgaans best een prettige karaktertrek, want met dit vermogen ben ik menig familielid, vriendin of collega tot steun geweest en hebben weinig mensen mij kunnen betrappen op harteloos gedrag.

Daar komt bij dat mensen het nou eenmaal fijn vinden om anderen te categoriseren. We plakken er graag een stickertje op en plaatsen iemand vervolgens in een hokje. Zo zijn er de mannen en vrouwen hokjes, linkse en rechtse hokjes, gelovige en ongelovige hokjes, ga zo maar door. En zo zit ik persoonlijk dus al jaren in het hokje ‘natte dweil’.

Er is niet veel voor nodig om mij te raken. Zo snijdt kinderleed mij tot bloedens toe in de moederziel en prikken mijn ogen bij het zien van andermans verdriet. Draai een willekeurige Disney film en de tissues komen tevoorschijn zodra de violen aanzwellen. Tijdens bruiloften en kraamvisites druppel ik als een lekkende kraan en begrafenissen overtreffen de watersnoodramp van 1953. Ik word dan ook wel eens gekscherend ‘emotioneel incontinent’ genoemd.

Het nadeel van die hokjes is wel, dat we geneigd zijn te veronderstellen dat de ene eigenschap automatisch een andere tot gevolg heeft. Daar gaat het in mijn geval nog wel eens mis. Ondanks het feit dat ik een vreselijke sentimentele muts ben, is het kenmerk  ‘teergevoeligheid’ mij volledig vreemd. Ik kan grove grappen (mits ze getuigen van enig basaal respect) erg waarderen en lach mij met even groot gemak regelmatig de tranen in de broek.

Over één ding maak ik me sinds kort wel zorgen. Want wat moet ik, nu het nieuwe kabinet van plan is om de 24-uurs luier af te schaffen?

Make love, not war!

Dagelijks neem ik, tijdens het doornemen van de ochtendkrant, een slokje wereldellende tot mij. Af en toe valt mijn oog gelukkig ook op een ludiek artikel, waar mijn fantasie dan volledig mee op de loop gaat. Zo ook toen men een tijdje geleden op Cyprus ontdekte, dat een bepaald type vibrators storingen veroorzaken op de militaire radarfrequenties.

Nu heb ik persoonlijk net zoveel met vibrators, als met vegetariërs. Niets! Ik houd niet van vleesvervangers. Net zo min als je bij mij een vegaburger in de koelkast aantreft, staat er ook geen Tarzan met tweetaktversnelling op mijn nachtkastje te pronken. Ik ga voor 'the real thing' en anders sla ik met gemak een maaltijd over.

Een vibrator (de 'Love Bug 2' genaamd), die het streng beveiligde militaire luchtruim verstoort, hoe kom je er op?! Voor mij zie ik een peloton potente militairen een gezellig ingericht 2-kamer appartement binnenvallen. In plaats van een groep Al Quaida-strijders, treffen zij een kirrende jongedame aan, die net haar nieuwste accessoire uitprobeert. Ik had hiervan graag de beelden op het NOS journaal gezien.

Maar eigenlijk is deze Cypriotische ontdekking het pacifistische (tril)ei van Columbus!!

Want wees eerlijk, is het geen fantastische gedachte als wij vrouwen ons wereldwijd verenigen? Dan bestellen we allemaal dit stukje speelgoed en laten het in discrete verpakking bij ons thuis afleveren? Op het moment dat ergens ter wereld een politiek broeierige sfeer ontstaat, zetten wij massaal onze 'Love Bug 2' aan. Zo voorkomen wij dan, voor slechts € 17,95 incl. B.T.W., een mensonterende en geldverslindende oorlog!

Koning, Keizer, Admiraal

Ik heb, als werkende moeder, structureel tijd tekort. Dagen van 48-uur staan daarom bovenaan mijn verlanglijstje. Daarnaast vragen het huishouden èn een zorgvuldig bijgehouden voorraadkast een welhaast bovennatuurlijke vorm van expertise. Omdat deze mij absoluut ontbreekt, staan mijn huisgenoten nog wel eens voor verrassingen.

Een 'weeskind' dat vaak aan mijn aandacht ontsnapt is het toiletpapier. Het gebeurt dan ook regelmatig dat men, net nà het cruciale moment, ontdekt dat er geen voorraad meer in huis is. Dan is het dus tijd voor flexibiliteit! Zo weten wij inmiddels feilloos, dat een velletje keukenrol, een servetje of papieren zakdoekje voor één keer uitstekende vervangers zijn. Kranten zijn, wegens vlekgevoeligheid, helaas afgekeurd.

Vervelender wordt het, als de ontdekking wordt gedaan als de winkels gesloten zijn. Meestal is dan ook nog iedereen thuis en wordt er dus veel vaker gebruik gemaakt van het kleinste kamertje. De te overbruggen tijd is vervolgens ook groter, waardoor de alternatieve bronnen sneller opdrogen.

Dan komt het dus aan op ons pure improvisatietalent! En daaraan hebben wij gelukkig in dit huisgezin geen gebrek. Mocht je ooit zonder het bewuste roze papier komen te zitten, neem dan van ons aan, dat naast eerder genoemde alternatieven, een wattenbolletje (lekker zacht), een hygiënisch keukendoekje (tevens ontsmettend) of een washand (fijn ouderwets) ook uitstekend dienst doen!

Voorkomen blijft altijd beter dan genezen.
Denk daarom niet bij het laatste vel: "Wie na mij komt, die redt zich wel!" .

Sense & Simplicity

Het is algemeen bekend dat de mens de grootste veroorzaker is van het uitsterven van bepaalde diersoorten. De Dodo, het bekendste voorbeeld, verdween door ons toedoen in 1690 van de aardbodem. En buiten het feit dat de Borstelstaartkangoeroe en de Varkenspootbuideldas leuke input zijn voor een spelletje Galgje, komen zij helaas alleen nog in de geschiedenisboekjes voor.

De mens is de grootste stoorzenders van het ecologische systeem en daardoor delven dieren, meestal uit voedselgebrek, het onderspit. In het verlengde hiervan blijkt dat zelfs onze modetrends ten grondslag kunnen liggen aan het uitsterven van een bepaalde soort. Dit overkomt momenteel de arme Phthirus Pubis, oftewel de schaamluis!

Deze 1 mm. grote geleedpotige parasiet vertoeft graag op warme plekjes in de menselijke beharing van de oksel en schaamstreek. En sinds wij Homo Sapiens ons massaal van deze natuurlijke haargroei ontdoen, maakt dit broertje van de hoofdluis (dat overigens nog ver van een bedreigde diersoort is) barre tijden door.

Een Rotterdams museum maakt al ruimte voor de allerlaatste exemplaren. Zelfs de GGD, die hierin een wel héél dubieuze rol speelt, is gevraagd om dode exemplaren aan te leveren. Kosten noch moeite worden gespaard om het bestaan van deze kriebelaar voor ons nageslacht te bewaren.

Het gerucht gaat, dat de World Conservation Union een claim overweegt tegen Philips. Zij bewegen zich met de 'Ladyshave' en het 'Total Body Grooming System' immers op dierbeschermend glad ijs. Of misschien komt Greenpeace in actie met; "Red het platje van de ondergang!"?

Ik vrees dat het ze zal jeuken...

Over babykots, driftbuien & vliegtuigen

Het werd een dag om nooit te vergeten. We waren op vakantie in Grimaud aan de Cote d’Azur. Onze wederzijdse liefde en het daaruit voortgekomen huwelijk werd flink op de proef gesteld door slapeloze nachten, vieze luiers, babykots en een door driftbuien geteisterde peuter. De normale geneugten van het hebben van kleine kinderen, maar ze kunnen je tijdens een vakantie, lees moment van rust & ontspanning, opeens vreselijk in de weg zitten.

Die middag had ik last van de bewuste druppel in relatie tot een overvolle emmer en vloog mijn lief verbaal naar de strot. Natuurlijk had ik het ook leuker gevonden om romantisch over de boulevard van Saint-Tropez te struinen! Maar toch niet met een krijsende peuter aan mijn ene en een buggy in mijn andere hand? En ook ik had ons startende gezin graag in ‘optima forma’ in een leuk Mediterraans restaurantje gezien, maar niet met een koortsige hummel, die last had van luierlekkage vanwege de buikgriep!

Kortom wij voldeden niet aan het idyllische plaatje dat ons bij het boeken van dit vakantieoord in de brochures was voorgehouden. Mokkend en in totale mineur zaten wij die middag aan het zwembad. Onze bloedjes lieten zich nu eenmaal niet wegtoveren en het idee om zonder koters op vakantie te gaan was mosterd na de bekende maaltijd. Er zat niets anders op, dan ons neer te leggen bij de situatie en te wachten op betere tijden.

’s Middags liep ik even langs de receptie en daar stonden mensen geschokt voor een televisiescherm. Via CNN zag ik zo het tweede vliegtuig de Twin Towers binnenvliegen. Het leek een rampenfilm en ik had moeite de beelden te bevatten. Overstuur rende ik naar het zwembad en vertelde dat Amerika was aangevallen. Uiteraard werd ik eerst voor idioot uitgemaakt, maar al snel kwamen andere vakantiegangers met soortgelijke berichten.

De eerste onzekere uren erna waren ronduit angstaanjagend. We zijn nog nooit zo bang geweest als toen. Zaken waar wij ons eerder die dag nog zo druk om hadden gemaakt, waren totaal onbelangrijk geworden. Niet alleen dè wereld, maar ook onze wereld veranderde voor altijd.

Want wie zeurt er in z'n leven nog over onbenulligheden, als je mensen van pure doodsangst uit een gebouw hebt zien springen?

Beds Are Burning

Als moeder van twee opgroeiende jongens, wordt mijn kennis soms als 'troefkaart' ingezet bij verschillende schoolprojecten. Spreekbeurten en werkstukken zijn geliefde onderwerpen om mijn academische vermogens te testen. Dan blijkt soms (omdat ik vroeger niet de beschikking had over een wereldwijd web bordenvol digitale informatie) dat enige bijscholing gewenst is.

Vanwege een groep 6 themaproject, galmt het continent 'Australië' al twee weken door in al onze huiselijke activiteiten. We praten over de Aboriginals en de jaren '80 hits van Midnight Oil komen regelmatig voorbij. Maar ook de unieke flora en fauna van dit enorme eiland zijn onderwerp van gesprek. Juist door dit project is mijn algemene kennis over bijvoorbeeld de Koalabeer enorm gestegen. Want wist jij dat ze bijna 22 uur per dag slapen, alleen maar eucalyptusbladeren eten, zelden of nooit drinken en kunnen blaffen?!

Bovendien is er met deze trage slaapkoppen nog iets anders bijzonders aan de hand. Ondanks de 22 uur knorren, hebben zij klaarblijkelijk nog voldoende tijd voor andere bezigheden. Vooral de vrouwtjes zijn 'party-animals' van de eerste orde!

Deze levende knuffelberen met hoog aaibaarheidsgehalte blijken al jaren de polygame vlag flink uit te hangen en dat komt hun fysieke gezondheid helaas niet ten goede. Na hun wilde nachten kregen ze massaal last 'down under'. Tijdens een uitgebreid bacteriologisch onderzoek kwam de soa uit de mouw.

Chlamydia is doodsoorzaak nr.1 onder deze diersoort.

The Fart Matrix

Vanmorgen werd ik tijdens het ontwaken begroet door een alom bekend lichaamsgeluid van mijn lief. Sinds onze relatie de tand des tijds heeft doorstaan, is dit geluid de romantische vervanger van de woorden "goedemorgen duifje" en "welterusten schat" geworden. Tijdens het omdraaien en rechttrekken van het dekbed volgt een volautomatische ontsnapping der darmgassen.

Mijn commentaar heeft een averechts effect. Daarom ben ik het geluid in de ochtend- en avondstilte gaan ana(a)lyseren. Deze zeer menselijke, maar onsmakelijke eigenschap bestaat niet alleen uit geluid. De Schepper heeft er een ander belangrijk component aan toegevoegd; de geur. Zodra je deze twee eigenschappen in een x- en y-as tegen elkaar afzet, ontstaat er een interessante matrix. De x-as representeert het geluid en de y-as de geur. Vervolgens ontstond een theorie waar menig wetenschapper bij verbleekt. Zo kwam ik tot de conclusie dat het linkergedeelte vooral aan vrouwen en het rechtergedeelte aan mannen is voorbehouden .

Aan de kant van ‘weinig geluid en weinig geur’, bevindt zich het damesachtige ‘windje’. De deftige dame uit "De Stratenmaker op Zee show" had hierop een giechelig abonnement. Neemt het geluid in kracht toe, dan volgt de mannelijke variant zijnde ‘de scheet’. Beide zijn een onaangename verstoring van de stilte, maar verder niets.

Neemt de geur, in tegenstelling tot het geluid, in kracht toe, dan hebben we te maken met de ronduit geniepige ‘meur’. Het stiekeme karakter van dit stinkbommetje, maakt 'm vrouwelijk (maar dat zal ik zelf uiteraard altijd ontkennen). Nadat de meur is herkent, heeft de veroorzaker zich vaak al uit de voeten gemaakt. En neem het van mij aan, de slaapkamer is hiervoor de minst ideale locatie.

De meur is echter totaal niet te vergelijken met de mannelijke variant, volledig rechts op de matrix. Zowel in geur als geluid is dit een ultieme krachtexplosie. Het betreft hier het fenomeen "ruft" en deze teistert sinds enige tijd mijn slaapkamer.

Welterusten schat! Goedemorgen duifje!

The Godfather

Volgens de Italiaanse krant "La Republica" is er een merkwaardig bloedbad aangericht, waarbij recent 17 mensen de dood vonden. Nu weet ik niet waar jij als eerste aan denkt bij een dergelijk bericht, maar een link naar de 'Casa Nostra' is volgens mij snel gelegd. In dit specifieke geval betreft het echter een stel heel bijzondere maffiosos.

Het lijkt erop dat een groep wraakzuchtige kabouters een ware vastgoed vendetta houdt in de bergen van Valtellina. Onder leiding van de inmiddels hoogbejaarde Don Spillebeen, die sinds kort wordt geadviseerd door zijn nieuwste Consiglieri Wesley, zijn in de afgelopen 10 dagen stelselmatig de ene na de andere onschuldige paddenstoelen- zoeker uit dit  gebied door de ‘Piccioti’ onder de groene zoden gewerkt.

Afgelopen weekend nog, overleed een nietsvermoedende 65 jarige vrouw na een val van zeker 40 meter in een ravijn. De media beweert dat ze roekeloos was en daardoor is uitgegleden, maar ik weet wel beter. Ze is gewoon geduwd en het zal me niets verbazen als onze Vlaamse, zogenaamd pacifistische, kindervriend Plop daar een handje bij geholpen heeft. In België lopen tenslotte wel meer dubieuze types rond.

Ik ben overigens wel blij dat ik nooit een Omèrta heb afgezworen, anders had ik jullie hierover natuurlijk nooit durven vertellen. En om heel eerlijk te zijn snap ik het ook wel. Want stel je voor dat ze mij van het dak boven mijn hoofd beroven, reken maar dat ik daar bloeddorstig van zou worden.

I’ll make you an offer you can’t refuse; met allebei je beentjes hopla in de lucht!

Paddenstoelen-zoeken-Italie-levensgevaarlijk

Helden

Leuk aspect aan het groter worden van je kinderen is, dat zij bij iedere ontwikkelingsfase andere helden hebben. Zo werd Papa, dè Superman gedurende hun dreumestijd, ingeruild voor Buzz Lightyear en later Harry Potter. En met dank aan het WK van afgelopen zomer, staat Arjen Robben tegenwoordig op de nummer één heldenpositie van onze jongste zoon en heeft de oudste, onder invloed van zijn puberende hormonen, Johnny Rotten van de Sex Pistols tot ‘nieuwste’ held verkozen.

Dit is natuurlijk gewoon grappig om te constateren, maar het biedt mij ook stof tot nadenken. Want wat betekent een held voor je? Wie waren mijn helden? Horen zij enkel bij de jeugd, of passen ze ook nog bij je als je al lang en breed volwassen bent?

Nadat ik in 1985 in De Kuip vooraan stond bij Bruce Springsteen, was hij een tijd lang mijn held. Dankzij de energie en inspiratie die ik van hem kreeg, durfde ik mijn vleugels uit te slaan en maakte ik mij los van mijn ouders. Ik ging op eigen benen staan en verliet mijn geboortestad Rotterdam voor Utrecht, de stad waar mijn toenmalige lief (die ik tijdens datzelfde concert had leren kennen) geboren en getogen was. Hij was niet bepaald de ‘ideale schoonzoon’, maar ik was gek op hem en hij op mij. We geloofden in elkaar en dus gingen we er voor.

The Boss stond daarom synoniem voor ‘vrijheid’, ‘de regie in eigen handen nemen’ en ‘volledig gaan voor de zaken waarin je gelooft’. Zijn muziek gaf mij het gevoel dat ik altijd een keuze had en er slechts weinig zaken ècht onmogelijk waren.

Inmiddels ben ik al jaren getrouwd met de liefde van mijn leven. Een andere man die nog beter bij mij past en de vader is van onze jongens. Maar de vriendschap met mijn vriendje van toen bleef door je jaren heen ook bestaan. Simpelweg omdat we beiden in staat waren los te laten, verder te gaan en ondertussen onze passie voor Bruce bleven delen.

Begin deze maand is hij overleden, zomaar opeens. Hij was pas 48 jaar. Ik vind het moeilijk om het verdriet een plekje te geven. We waren toch al zo lang geen geliefden meer, spraken elkaar niet wekelijks en zagen elkaar ook niet maandelijks? Maar we hielden ooit wel intens veel van elkaar en dat maakt dat hij een speciaal plekje in mijn hart heeft.

Juist in deze lastige tijd na zijn overlijden besef ik, dat ik mijn held van toen weer even heel hard nodig heb. Zodat hij me opnieuw kan helpen. Om hetgeen dat was los te laten en in alle vrijheid verder te gaan.

Oh oh come take my hand, riding out tonight to case the promised land…

Periodikelen (oftewel Periode Perikelen)

Vanmorgen lees ik een klein artikeltje op pagina 3 van het AD: "Ongestelde aap vernielt ruit van hok". Vanwege hormonale schommelingen heeft orang-oetan Sandy (Sandy de Sloper voor intimi) in de Apenheul de ruit van haar hok met een steen kapotgeslagen. Ik verslik mij bijna in mijn thee en kan het niet helpen hardop te lachen; zoveel herkenning in zo'n klein stukje.

Ook ik ben berucht om mijn maandelijkse hormonen en wordt door mijn gezin rond die tijd gemeden als zijnde ik 'de pest' in hoogsteigen persoon. Wil hierbij graag bevestigen dat de ramen van ons appartement nog nooit gesneuveld zijn, hetgeen ik overigens niet kan beweren van ons serviesgoed. Een week voordat de rode vlag uithangt begint het in mijn lijf te gieren.

Mijn doorgaans vredelievede en sociale persoontje transformeert tot het niveau 'Eucalypta' en ik vlieg op mijn figuurlijke bezemsteel pisnijdige rondjes door de huiskamer. Gedurende deze dagen sta ik permanent in de blafstand en zoek ruzie, bij voorkeur met hen die mij zo lief zijn. Heb ook medelijden met de andere personen die het tijdens mijn P.M.S. in hun hoofd halen mij het leven zuur te maken. Ik ben niet voor niets recordhoudster in de categorie 'viswijf'!

Misschien dat Sandy ook baat heeft bij de koelkastmagneet die ik ooit van mijn lief gekregen heb. Zodra ik de tornado door mijn eierstokken voel razen, hang ik de magneet op en waarschuw zo mijn huisgenoten voor de barre tijd die komen gaat.

Be aware, I'm having my period and can therefore legally kill you!

Slingers

Eens in de zoveel tijd ga ik, voor de broodnodige ontspanning, naar de sauna. Heerlijk een dagje helemaal niets, alleen een beetje Scandinavisch lief zijn voor mezelf. De ene keer doe ik dat met mijn moeder, de andere keer met een vriendin. Met mijn moeder bezoek ik een speciale 'damesdag', maar mijn vriendin en ik hebben geen voorkeur. Met haar ga ik dus ook naar de gemengde variant, oftewel dagen waarop 'de slingers' uithangen.


Naast relaxen zijn wij ook altijd even bezig met een klein vergelijkend warenonderzoek. Door onze (overigens discreet uitgevoerde) KEMA-keur weten wij dat er gerechtigheid bestaat. De tand des tijds heeft op dames- èn herenlijven exact dezelfde invloed. Na verloop van tijd treedt bij iedereen de zwaartekracht in werking en wijst alles meer in zuidelijke richting. Dit experiment heeft overigens ook aangetoond, dat wijzelf zonder cadeaupapier nog best leuke presentjes zijn. Een geruststellende gedachte.


De gecombineerde dagen worden ook regelmatig door (echt)paren bezocht. Eén stel hadden we vanaf binnenkomst in de smiezen; een koppel van middelbare leeftijd. De dame was een blozende en van alle vrouwelijke rondingen voorziene Natural Beauty. Haar gezichtsuitdrukking trof ons in het bijzonder, de "Joi de Vivre" spetterde werkelijk van haar af. Haar man, 'n ogenschijnlijk sikkeneurige grijze heer, liep telkens schuin een stapje achter haar. De combinatie verbaasde ons.


De surprise werd uitgepakt op het moment dat de heer volledig in ons beeld verscheen. Even waren mijn vriendin en ik met stomheid geslagen. Deze man was, in ontspannen 'tenue', in het bezit van werkelijk een enorme feestneus.Benijdenswaardig begroetten we de dame met een vriendelijk knikje.


Lang zal zij leven in de Gloria!!