Vorige week voelde Dapper zich niet lekker. Hij zat met één
soepoog voor zich uit te suffen en maakte zelfs geen sprongetje voor een wortel.
Even naar de dierenarts dus, want je hebt nu eenmaal de verantwoordelijkheid voor
zo’n mormel op je genomen. Het pussende oog bleek het gevolg van gebitsproblemen, die
wel vaker bij konijnen voorkomen. Omdat meneer zijn bek niet vrijwillig voor
inspectie opende, werd hij de dag erna even onder narcose geholpen. Een fluitje
van een cent, met een prijskaartje van honderd euro. Een boel geld, maar vooruit,
ik ben de lulligste niet.
De dag van behandeling belde ik ’s middags uit fatsoen even
naar de dierenarts. Op dat moment lag de mottenbal aan het zuurstof op de
intensive care. De narcose was hem niet zo goed bevallen en misschien overleefde
hij deze dentale crisis niet. De schrik sloeg mij om het hart. Nu heb ik wel
vaker een dood konijn gezien (de gemiddelde poelier heeft er minstens twee in
de vitrine liggen) maar die kosten geen honderd euro per stuk!
Eenmaal in de praktijk bleek Dapper zijn naam eer aan te doen
en leefde nog. Hij had een kaakontsteking, waarna het prijzencircus
pas echt begon. Een flesje antibiotica hier, wat pijnstillers daar, tubetje
oogzalf zus en vloeibaar voedsel zo. Want wie als dierenarts A. zegt, verkoopt
jou daarna ook B. (en met een beetje pech zelfs C.) en er blijkt geen weg terug. Zelden zo’n huzarenstukje
‘upselling’ gezien. Verbouwereerd stak ik mijn bankpas in het pinapparaat, om vervolgens
met droge ogen € 240,- af te rekenen.
Vanaf nu bezitten wij dus officieel het duurste konijn van
Nederland, daar kan geen prijsfokker tegenop.
P.S. Ongeveer 8 weken na de hierboven omschreven behandeling en de intensieve verzorging, kwamen de klachten terug. Er zat toen helaas niets anders op dan Dapper in te laten slapen. Kosten € 65,-, ping kassa.
