Hans Worst

Sinds het moment dat de hormonen door mijn lijf gieren heb ik een ‘maatje meer’. Gelukkig ben ik gezegend met evenveel tieten als kont, dus blijven de verhoudingen gerespecteerd en het totaalplaatje in balans. Toch heb ik mij, doordat er in het modebeeld van de afgelopen 25 jaar helaas weinig plek was voor volslanke vrouwen, met enige regelmaat laten verleiden om mijn zachte ronde lijf strakker te laten lijken middels corrigerend ondergoed.

De kennismaking is ooit begonnen met een Step-in variant van mijn moeder; een nogal aan de maat zijnde strakke onderbroek (mannen noemen het niet voor niets een bangmaker), die toen een werkelijk minimaal buikje verdoezelde. Ik droeg ‘m onder een super strakke Ball-jeans en was verrukt van het resultaat. De rits ging dicht zonder dat ik daarvoor op de grond hoefde te gaan liggen en ik leek toch zeker wel een halve maat slanker.

Mede dankzij programma’s als “How To Look Good Naked”, “De Modepolitie” en “Trinny & Susannah”  (twee Engelse breinaalden die ongegeneerd in damesborsten knijpen om te controleren of deze wel in de juiste BH zitten) floreert er een complete industrie aan allerhande, bij voorkeur vleeskleurige, Shapeware. Iedere love-handle moet en zal in de rigide modekiem worden gesmoord.

Zo is er de Push-up BH waarin memmetjes (borsten die de potloodtest niet glansrijk meer doorstaan) een flinke lift krijgen en een Maximizer waarin een van nature B-cup wordt omgetoverd tot een wulpse dubbele D. Als tegenhanger bestaat er trouwens ook de Minimizer, die de voluptueus deinende boezem volledig in bedwang houdt. Er zijn broekjes met dermate corrigerende pijpjes, dat menig professioneel wielrenner er jaloers op is, broekjes met een verhoogde taille en een push-up voor de bilpartij, of een combinatie van dit alles, beter bekend als de Total Body Smoother. Zoveel vrouwen, zoveel correcties.

Ik geef ruiterlijk toe dat ik een gewillig slachtoffer ben, want ik zie in de spiegel natuurlijk ook wel dat een ultra hip jurkje van nietsontziende tricot een stuk appetijtelijker oogt als ik mijn ‘harnas’ eronder draag. Wel heb ik gemerkt dat mijn lichaam zich met het klimmen der jaren steeds vaker verzet. De hele dag je adem inhouden is duidelijk geen pretje en de rolletjes vinden telkens een nieuwe plek in hun zoektocht naar de vrijheid. Nog heel even en ik heb een hele dikke nek en dito enkels…

Vriendin

We zijn al ons hele leven bij elkaar, maar pas in de puberteit vriendinnen geworden. Samen hebben we onze ontluikende vrouwelijke schoonheid ontdekt. Het moment dat zij aan haar transformatie begon kan ik me nog als de dag van gisteren herinneren. Schuchter besloot zij er welgeteld één haar op te laten groeien. Ontzetting, bewondering en schroom maakten zich tegelijkertijd van mij meester. Want wat moet je als onzekere bakvis met één parmantige zwarte krulhaar op een verder nog glooiend zachtroze heuveltje? Dit allereerste exemplaar was dan ook geen lang leven beschoren.

Binnen een paar weken bleek het hek van de hormonale dam en groeide zij er in gierend tempo een mooi gazonnetje op. Stiekem was ik zo trots als een pauw, maar deed ook de naam van haar nieuwe pelsje eer aan. De badjas die ik niet lang erna voor mijn 13e verjaardag kreeg, werd met opluchting in ontvangst genomen. Voortaan gingen we alleen nog bedekt de badkamer in en uit.

Mijn vriendin en ik hebben in de jaren, die volgden, samen vele modegrillen doorstaan. Begin jaren tachtig maakten wij ons nog niet zo druk om ons uiterlijk en lieten de natuur welig haar gang gaan. Maar met de komst van de hoog opgesneden bikinibroekjes werd dat anders. Al in het pashokje van het warenhuis, waar ik het niemendalletje paste, bedacht ik mij dat haar binnenvoering – die nieuwsgierig naar buiten piepte – met onmiddellijke ingang diende te verdwijnen.

Ik gebruikte daar het scheermes van mijn vader voor en kreeg snel spijt. Ten eerste omdat mijn vader de ochtend erna direct in de gaten had, dat ik zijn scheermes voor schaamteloze praktijken had misbruikt. Ten tweede omdat haar recent gemaaide veldje begon te jeuken als de hel en zij binnen 24 uur werd ontsierd door vuurrode pukkels. Het kekke zwembroekje verdween alsnog voor weken achterin de linnenkast.

Een paar maanden later had ik voldoende zelfvertrouwen om een bus ontharingscrème te kopen. Voor ik erachter kwam dat je dit karweitje het beste volledig wijdbeens kon uitvoeren, in een bij voorkeur hermetisch voor je jongere broertje afgesloten slaapkamer, had haar pruikje al heel wat cosmetische ellende te verduren gehad.

Jaren later besloot ik mijn vriendin eens professioneel te laten trimmen en vroeg de schoonheidsspecialiste om een sexy “Laatste-Der-Mohikanen-Streep” te waxen. Zonder blikken of blozen schoof deze dame het kruis van mijn slipje opzij, smeerde wat warme hars aan een kant en dekte dat met een stukje linnen af. Nog voor ik mij mentaal kon voorbereiden werd datzelfde strookje er met één ferme ruk vanaf getrokken. De tranen rolden over mijn wangen. Het was dat ik vriendinlief de rest van de zomer niet met één gladde en één behaarde kant wilde laten lopen, want anders had ik het erbij gelaten. En dus doorstonden wij deze middeleeuwse marteling nog voor een tweede keer.

Gelukkig is het er nu, mede door de technologische revolutie, allemaal wat gemakkelijker op geworden. Er zijn ladyshaves in soorten en maten, die haar tuintje prachtig op orde houden. De laatste modegril; een spiegelgladde landingsbaan, hebben wij nuchter aan ons voorbij laten gaan. Er moet tenslotte wel verschil tussen de meisjes en de vrouwen blijven. Tegenwoordig glanst er één grijze highlight tussen haar perfecte damescoiffure. En deze mag wat mij betreft gewoon blijven zitten!

Geschreven als gastblog voor de "Schaamhaar Special" en gepubliceerd op de website http://www.frontaalnaakt.nl/

Buks Bunny (en nee, dit is geen typefout)

Ons terras wordt sinds zes jaar ‘opgevrolijkt’ door twee konijnen. Ze heten Dapper en Snuf, die helaas nooit een hoge aaibaarheidsfactor hebben ontwikkeld. Ze laten zich niet aaien, laat staan knuffelen en dus bekoelde de wederzijdse liefde snel. Want wat heb je aan een huisdier als daaraan enkel de lasten - lees het hok schoonmaken - en niet de lusten gekoppeld zitten? Het zijn bovendien taaie beestjes; ze overleven met gemak elke hittegolf en iedere horrorwinter. We verzorgen ze kennelijk best goed.. omdat dat natuurlijk zo hoort.

Vorige week voelde Dapper zich niet lekker. Hij zat met één soepoog voor zich uit te suffen en maakte zelfs geen sprongetje voor een wortel. Even naar de dierenarts dus, want je hebt nu eenmaal de verantwoordelijkheid voor zo’n mormel op je genomen. Het pussende oog bleek het gevolg van gebitsproblemen, die wel vaker bij konijnen voorkomen. Omdat meneer zijn bek niet vrijwillig voor inspectie opende, werd hij de dag erna even onder narcose geholpen. Een fluitje van een cent, met een prijskaartje van honderd euro. Een boel geld, maar vooruit, ik ben de lulligste niet.

De dag van behandeling belde ik ’s middags uit fatsoen even naar de dierenarts. Op dat moment lag de mottenbal aan het zuurstof op de intensive care. De narcose was hem niet zo goed bevallen en misschien overleefde hij deze dentale crisis niet. De schrik sloeg mij om het hart. Nu heb ik wel vaker een dood konijn gezien (de gemiddelde poelier heeft er minstens twee in de vitrine liggen) maar die kosten geen honderd euro per stuk!

Eenmaal in de praktijk bleek Dapper zijn naam eer aan te doen en leefde nog. Hij had een kaakontsteking, waarna het prijzencircus pas echt begon. Een flesje antibiotica hier, wat pijnstillers daar, tubetje oogzalf zus en vloeibaar voedsel zo. Want wie als dierenarts A. zegt, verkoopt jou daarna ook B. (en met een beetje pech zelfs C.) en er blijkt geen weg terug. Zelden zo’n huzarenstukje ‘upselling’ gezien. Verbouwereerd stak ik mijn bankpas in het pinapparaat, om vervolgens met droge ogen € 240,- af te rekenen.

Vanaf nu bezitten wij dus officieel het duurste konijn van Nederland, daar kan geen prijsfokker tegenop.

P.S. Ongeveer 8 weken na de hierboven omschreven behandeling en de intensieve verzorging, kwamen de klachten terug. Er zat toen helaas niets anders op dan Dapper in te laten slapen. Kosten € 65,-, ping kassa.

Eppur si muove (“En toch beweegt zij”)

Zij die mij wat beter kennen, weten dat ik nogal recht voor z’n raap communiceer. Dat een deel van deze ‘directe’ genen zijn overgedragen aan mijn zonen is dan ook geen wonder. Uiteraard zitten daar ook de genen van mijn echtgenoot bij en zo komt het dan onze jongste een wat meer introverte ‘stille nummer negen’ is, die op moment suprême bijzonder gevat en bijdehand uit de hoek komt.

Volwassenen vinden dat doorgaans nogal vervelend, want hij heeft vaak gelijk. En je door een blaag van 11 de neus laten wassen, daar is menig middelbaar ego niet tegen bestand. Dan wordt zijn heldere uiteenzetting van zaken vertaald als zijnde ‘brutaal’ en wordt hem het liefst snel de mond gesnoerd. Hij is verder een bijzonder leergierige jongen en zaken die hem interesseren worden tot op de bodem uitgezocht. Ook observeert hij zijn omgeving goed en heeft daardoor heel snel in de gaten hoe de vork in de steel zit. Dat is ook voor mij wel eens lastig om te accepteren, want hij kan mij als geen ander een spiegel voorhouden.

Gisteren gebeurde er iets vervelends in zijn klas. Een juf met bijzonder goede bedoelingen had het onderwerp “Universum” aangesneden en maakte daarbij een cruciale fout. Zoonlief had al eens een spreekbeurt over de planeten binnen ons sterrenstelsel gehouden, dus hem maak je over dat onderwerp niet veel meer wijs. En dat de zon om de aarde zou draaien dus al helemaal niet. Hij heeft bij hoog en laag volgehouden, net zo lang tot hij de enige in de klas was die anders beweerde, maar kreeg geen gelijk. Hij was gewoon eigenwijs. Ontgoocheld kwam hij thuis en deed verontwaardigd zijn verhaal.

We hebben hem geprezen voor zijn volhardende houding en hem verteld over Galileo en zijn conflict met de Katholieke Kerk. De juf in kwestie kan wat mij betreft beter geschiedenisles gaan geven, want ooit dachten we dat de aarde plat was. Ik hoop alleen niet dat mijn zoon bijna 400 jaar op een excuus hoeft te wachten.

Dit blog is ook gepubliceerd op www.mamsatwork.nl