Eppur si muove (“En toch beweegt zij”)

Zij die mij wat beter kennen, weten dat ik nogal recht voor z’n raap communiceer. Dat een deel van deze ‘directe’ genen zijn overgedragen aan mijn zonen is dan ook geen wonder. Uiteraard zitten daar ook de genen van mijn echtgenoot bij en zo komt het dan onze jongste een wat meer introverte ‘stille nummer negen’ is, die op moment suprême bijzonder gevat en bijdehand uit de hoek komt.

Volwassenen vinden dat doorgaans nogal vervelend, want hij heeft vaak gelijk. En je door een blaag van 11 de neus laten wassen, daar is menig middelbaar ego niet tegen bestand. Dan wordt zijn heldere uiteenzetting van zaken vertaald als zijnde ‘brutaal’ en wordt hem het liefst snel de mond gesnoerd. Hij is verder een bijzonder leergierige jongen en zaken die hem interesseren worden tot op de bodem uitgezocht. Ook observeert hij zijn omgeving goed en heeft daardoor heel snel in de gaten hoe de vork in de steel zit. Dat is ook voor mij wel eens lastig om te accepteren, want hij kan mij als geen ander een spiegel voorhouden.

Gisteren gebeurde er iets vervelends in zijn klas. Een juf met bijzonder goede bedoelingen had het onderwerp “Universum” aangesneden en maakte daarbij een cruciale fout. Zoonlief had al eens een spreekbeurt over de planeten binnen ons sterrenstelsel gehouden, dus hem maak je over dat onderwerp niet veel meer wijs. En dat de zon om de aarde zou draaien dus al helemaal niet. Hij heeft bij hoog en laag volgehouden, net zo lang tot hij de enige in de klas was die anders beweerde, maar kreeg geen gelijk. Hij was gewoon eigenwijs. Ontgoocheld kwam hij thuis en deed verontwaardigd zijn verhaal.

We hebben hem geprezen voor zijn volhardende houding en hem verteld over Galileo en zijn conflict met de Katholieke Kerk. De juf in kwestie kan wat mij betreft beter geschiedenisles gaan geven, want ooit dachten we dat de aarde plat was. Ik hoop alleen niet dat mijn zoon bijna 400 jaar op een excuus hoeft te wachten.

Dit blog is ook gepubliceerd op www.mamsatwork.nl