Dat dit alles tot de categorie uiterlijk vertoon behoorde, werd mij al snel duidelijk. Ze straalden allebei jarenlange ontevredenheid en sleur uit. Het libido van deze mensen lag ongetwijfeld al langer op het nachtkastje, dan het glaasje water met hun kunstgebit erin. Korzelig en liefdeloos stonden ze naast elkaar.
De man hield een hond aan de lijn. Het was duidelijk zìjn hond. Een grote, parmantige viervoeter, plaatsvervangend representatief voor de macho kerel die hij zich lang geleden gevoeld had. Zijn vrouw had volgens mij veel liever een klein schoothondje gehad. Een lief wollig diertje, dat ze ’s avonds - bij gebrek aan aandacht van haar ega - urenlang kon knuffelen. Helaas had hij ‘de broek’ aan en werd het dus die grote.
Net op het moment dat ik naar wat anders wilde kijken, begon de hond zijn behoefte te doen. En honden van dat formaat leggen nu eenmaal geen koddige keuteltjes. Binnen ’n halve minuut lag er een werkelijk enorme hoop dampende stront op de stoep. De man keek zijn echtgenote even misprijzend aan en maakte een kort denigrerend handgebaar. Hieruit kon ik opmaken, dat hij verwachtte dat zij die bolus snel in ’n plastic toiletzakje zou loodsen.
De vrouw, zich onbewust van iedere vorm van emancipatie, deed wat ze altijd al gedaan had en gehoorzaamde. Met absolute walging zag ik hoe zij haar handen in het zakje tot een kommetje vormde en de nog warme drol van de straat manoeuvreerde. Haar echtgenoot keek ondertussen verlekkerd naar een sexy jonge blondine die verderop passeerde.
En heel even weerspiegelde in de blik van zijn vrouw de bestelling arsenicum die zij nog diezelfde avond op het internet zou plaatsen.
4 opmerkingen:
Mooi Hélène!
Echtparen, stelletjes, setjes of hoe we ze ook noemen, sommigen hebben geen flauw benul wat ze in handen hebben. Nemen elkaar voor lief en beseffen pas wat ze hadden als het er niet meer is.
De moeder van een vriendin van mij zat altijd op haar man te mopperen en hij kon maar weinig goed doen. Totdat hij overleed, toen besefte ze pas wat hij had betekend (maar toen was het wel te laat).
We zouden eens wat meer waardering voor elkaar moeten hebben en beseffen wat we wel hebben, misschien dat de wereld er dan veel beter zou uitzien.
Goed beschreven! Arme vrouw...
Ze zou ook kunnen overwegen om die zachte bolus in een van zijn maaltijden te verwerken...
Hahahahahahaha Na jouw even grappige als wrange observatie heb ik vreselijk gelachen om de opmerking van Sweetlikehoney, die hier stelt dat sommigen geen flauw benul hebben van 'wat ze in handen hebben'.
Teslotte ben ik het helemaal eens met Peters oplossing: hapklare brokken, vreten kreng!
Een reactie posten