Vriendschap

Eind 1985 speelden de Brits/Ierse groep The Waterboys in het voorprogramma van de Simple Minds. Dat concert herinner ik me nog goed. Niet vanwege de continu ‘I like to dedicate this song to’ kwelende Jim Kerr, maar door Mike Scott en zijn kornuiten. Zij speelden de sterren van de hemel en mijn nekhaartjes stijf overeind.

De volgende dag kocht ik samen met mijn vriend op de zwarte markt tickets voor het 2^e concert en vertrokken rebels direct na het voorprogramma. The Waterboys hadden destijds een bescheiden hit met ‘The Whole Of The Moon’, maar verder hoorde je eigenlijk weinig over ze. Op ons hadden ze echter een onuitwisbare indruk achter gelaten. De eerder uitgebrachte LP’s werden aangeschaft en menige vriend (èn vijand) werd aangestoken met het 'waterjongensvirus'.

Zoals gebruikelijk in die tijd, waren wij driftig op zoek naar 'merchandising'. Alleen dat bleek in heel Nederland niet te koop. Zelfs op Pinkpop, waar ze een jaar later optraden, was geen T-shirt van ze te verkrijgen. En zo werd het plan geboren om dan maar met z'n allen naar Schotland af te reizen en daar op zoek te gaan naar iets draagbaars met hun naam erop. 

Het werd een onvergetelijke reis, tijdens één van de warmste Schotse zomers ooit. We trokken schaterlachend met een gehuurd personenbusje rond Loch Ness, deden de Whisky Trail, kampeerden op de wildste plekken en wandelden door The Highlands. Iedere gereden kilometer werd muzikaal begeleid door de op cassettebandjes opgenomen albums ‘The Waterboys’, ‘A Pagan Place’ of ‘This Is The Sea’. We zongen alle nummers uit volle borst mee en onderweg, in een piepklein winkeltje in Glasgow, werd onze zoektocht eindelijk beloond. We kochten een, later door anderen felbegeerd, zwart T-shirt met daarop het Waterboys logo en voelden ons de hemel te rijk.

Drie van ons waren dermate verrukt van dat beeldmerk, dat ze het op hun bovenarm lieten tatoeëren. Voor altijd verbonden in vriendschap en hun liefde voor die band. Ik was destijds iets minder enthousiast over die tatoeage van mijn vriend, laten we het er maar op houden dat ik aan het idee moest wennen. De bijzondere waarde ervan werd mij later ook duidelijk. Hun muziek kleurden in de loop der jaren vele feestjes, kampvuren, twee bruiloften en recent helaas ook een crematie. The Waterboys en wij; vrienden voor het leven!

En zo komt het dat ik nog steeds dik kippenvel krijg als ik dat, inmiddels vaal gewassen zwarte T-shirt zie, of één van die nummers hoor…

Come into my parlour, sail in at my shore

Drink my soul dry, there is always more

Fly on my carpet, look into my face

And see the heart of man, in a Pagan Place.