Zolang ik mij kan herinneren sta ik bekend als ‘gevoelsmens’. Ik heb een groot hart en dito fantasie en daardoor ben ik kennelijk in staat om mezelf in allerlei situaties in te leven. Dat is doorgaans best een prettige karaktertrek, want met dit vermogen ben ik menig familielid, vriendin of collega tot steun geweest en hebben weinig mensen mij kunnen betrappen op harteloos gedrag.
Daar komt bij dat mensen het nou eenmaal fijn vinden om anderen te categoriseren. We plakken er graag een stickertje op en plaatsen iemand vervolgens in een hokje. Zo zijn er de mannen en vrouwen hokjes, linkse en rechtse hokjes, gelovige en ongelovige hokjes, ga zo maar door. En zo zit ik persoonlijk dus al jaren in het hokje ‘natte dweil’.
Er is niet veel voor nodig om mij te raken. Zo snijdt kinderleed mij tot bloedens toe in de moederziel en prikken mijn ogen bij het zien van andermans verdriet. Draai een willekeurige Disney film en de tissues komen tevoorschijn zodra de violen aanzwellen. Tijdens bruiloften en kraamvisites druppel ik als een lekkende kraan en begrafenissen overtreffen de watersnoodramp van 1953. Ik word dan ook wel eens gekscherend ‘emotioneel incontinent’ genoemd.
Het nadeel van die hokjes is wel, dat we geneigd zijn te veronderstellen dat de ene eigenschap automatisch een andere tot gevolg heeft. Daar gaat het in mijn geval nog wel eens mis. Ondanks het feit dat ik een vreselijke sentimentele muts ben, is het kenmerk ‘teergevoeligheid’ mij volledig vreemd. Ik kan grove grappen (mits ze getuigen van enig basaal respect) erg waarderen en lach mij met even groot gemak regelmatig de tranen in de broek.
Over één ding maak ik me sinds kort wel zorgen. Want wat moet ik, nu het nieuwe kabinet van plan is om de 24-uurs luier af te schaffen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten