We zijn slachtoffer van de ‘voedingspolitiek'

Persoonlijk houd ik er niet van om mezelf als slachtoffer te zien. Ik ben van mening dat ik altijd ergens de mogelijkheid heb om te kiezen. Ook ben ik niet de meest politiek geëngageerde persoon, dus ik heb wat moeite met de titel van dit 5e hoofdstuk uit 'Health At Every Size^®'.

Maar ik ben het wel eens met de inhoud. Wees je ervan bewust dat de voedingsindustrie en de overheid een veel grotere rol in je eetgedrag spelen dan je misschien denkt.

Bewerkte producten
We hadden het er in hoofdstuk 4 al over bewerkte voedings- producten. Wist je dat Amerikanen 90% van hun voedingsbudget uitgeven aan bewerkte producten? Ik kan me niet voorstellen dat deze cijfers ook voor Europeanen of Nederlanders gelden, maar ik schrik er wel van. Helemaal als je beseft dat het moment dat mensen overgewicht kregen, ongeveer gelijk ligt aan het moment dat bewerkte producten hun intrede deden.

Alle andere cijfers, bedragen en percentages uit dit hoofdstuk zijn ook van toepassing op de Amerikaanse situatie en waarschijnlijk niet vergelijkbaar met de Nederlandse. Maar ik ontdek wel trends en herken duidelijke overeenkomsten. Het is toch op z’n minst opmerkelijk dat de prijs van groente en fruit vanaf 1985 alleen maar gestegen is, terwijl bewerkte producten goedkoper zijn geworden? Het is dus niet vreemd dat financieel minder bedeelden een grotere kans hebben om overgewicht te ontwikkelen.

Suiker, vet & zout
De voedingsindustrie, vaak gesubsidieerd door de overheid, speelt dankbaar en vooral winstgevend in op onze natuurlijke behoeften. We zijn biologisch geprogrammeerd om juist naar die smaken te verlangen, die (oh, wat een toeval) de voornaamste ingrediënten van bewerkte voeding zijn; suiker, vet en zout. Toen het nog moeilijk was om aan eten te komen, gaven voedingsmiddelen met een hoog vet en suikergehalte (inclusief de bijbehorende voedingsvezels) ons langer een verzadigd gevoel. En voedingsmiddelen met een hoog zoutgehalte hielpen ons om de vochtbalans op orde te houden.

Maar toen jachtvelden plaatst maakten voor supermarkten is de voedingsindustrie begonnen om deze biologische behoeftes te manipuleren. Zij hebben onze smaaksensatie, die van oorsprong hoort bij deze waardevolle voedingsstoffen, beïnvloed. Wanneer we bewerkte voedingsmiddelen eten, ontvangen we enkel nog de prikkel, maar niet langer de voedingswaarde. 

Onze smaakpapillen hebben zich inmiddels dusdanig aan deze beïnvloeding aangepast, dat gezonde onbewerkte voeding onze eetlust niet meer op dezelfde manier stimuleert dan de bewerkte variant. Producten die niet overladen zijn met toegevoegde suikers, zout, vet of andere kunstmatige smaakstoffen worden door de meesten van ons als saai ervaren.

Choc-o-holic

Wat gebeurt er eigenlijk als je een stuk chocolade eet?  De belangrijkste ingrediënten van een reep chocola zijn suiker en vet. Je speeksel zorgt ervoor dat de moleculen van de chocola in contact komen met je smaak- papillen. Dit proces activeert zenuwen die een seintje naar je hersenen sturen, die op hun beurt allerlei genot stimulerende stofjes vrijgeven.

Hoe meer suiker en vet je eet, des te meer genotsstofjes er worden vrijgegeven. En omdat we deze reactie zo aangenaam vinden, blijven we van die chocola eten. Dit proces is één van de krachtigste, neuro-chemische ‘drives’ waar de voedingsindustrie op anticipeert. Het zorgt ervoor dat we meer van deze producten eten dan goed voor ons is.

Wat kies jij? 

Een sappige, glimmende rode aardbei, op het hoogtepunt van rijpheid (bron van vezels, vitaminen en mineralen) of een hap aardbeienpudding? Ok, ik geef toe, dit is een slecht voorbeeld, want bijna iedereen kiest natuurlijk voor die overheerlijke aardbei. Toch?! 

Maar maak dezelfde vergelijking met aardappels en chips en het wordt al wat lastiger. Hoe meer het product is bewerkt, hoe moeilijker het wordt om het ‘puur natuur’ alternatief nog lekker te vinden.

De voedingsindustrie beroept zich natuurlijk op het feit dat ze nooit iemand gedwongen heeft om deze producten te kopen. Maar nu je weet hoe sterk we in de loop der tijd zijn beïnvloed en gemanipuleerd en hoe slecht we daarover werden geïnformeerd, kan je je afvragen of je wel een vrije keuze had. Daarom is het is belangrijk dat je kennis opdoet en weet wanneer je wordt belazerd. Dit maakt je minder kwetsbaar. In dit hoofdstuk vind je tal van andere voorbeelden, die ik allemaal bijzonder waardevol vond om te weten.

Ter afsluiting een goede HAES-tip; twijfel je in de supermarkt? Pas dan de ‘back to basics’-gedachte toe. Hoe dichter het product bij de natuur staat, hoe gezonder het doorgaans voor je is.   

Zelf het boek 'Health At Every Size^®' lezen? Je kan het hier bestellen.


Health At Every Size® (HAES) is een levensstijl die zich focust op intuïtief eetgedrag en plezierige lichamelijke activiteit in plaats van diëten en gewichtsverlies. De 3 pijlers van HAES zijn zelfacceptatie, lichaamsbeweging en een normaal voedingspatroon.

We hebben eeuwig honger

Nu je weet dat lijnen uiteindelijk eerder resulteert in gewichtstoename en intensief sporten ook de oplossing niet is om blijvend af te vallen, vraag je je waarschijnlijk af of een verandering in wat en hoeveel je eet de sleutels tot blijvend gewichtsverlies zijn.

Hoofdstuk 4. van 'Health At Every Size^®' helpt je meteen uit de droom. Wat je eet, maakt eigenlijk niet eens zo heel veel uit in relatie tot je gewicht. Er bestaan allerlei diëten waar òf één specifieke voedingsstof geschrapt wordt (de populaire koolhydraatarme diëten) òf de combinatie van bepaalde voedingsstoffen op de schop gaat (bijvoorbeeld Montignac) òf juist een bepaald product veel gegeten moet worden (het ananasdieet) die allemaal op korte termijn effect lijken te hebben. Maar op de lange termijn komt ruim 80% van alle mensen de verloren kilo’s weer aan. Wàt je eet is echter wel heel belangrijk voor een goede gezondheid!

Zit het ‘m dan in de hoeveelheid?
In Amerika is tussen 1970 en 2000 de dagelijkse calorie inname met ca. 25% gestegen. Je denkt meteen dat daarin een logische conclusie schuilgaat. Toch blijkt uit verschillende studies dat gezette mensen niet overdreven meer eten dan slanke mensen. En in de meeste gevallen is het zelfs zo, dat dikke mensen eerder te weinig dan teveel eten. Ook is het bijzonder dat de Chinese bevolking dagelijks zeker 20% meer calorieën tot zich neemt dan de Amerikaanse en toch gemiddeld slanker is.

Meer van minder
Maar samen met de calorietoename is door de jaren heen ook het type voeding dat in de winkels is verschenen enorm veranderd. Er werden allerlei bewerkte producten, met daarin bijvoorbeeld transvetten, vezelarme koolhydraten en kunstmatige zoetstoffen geïntroduceerd. We zijn daardoor minder voedzame voedingsmiddelen gaan eten, die ook nog eens ons gevoel van voldaanheid in negatieve zin aantasten. We eten dus in feite meer van minder.

Wat is belangrijk?
Nou, een beetje nadenken over wat je eet en drinkt, helpt wel degelijk. Bewustwording dus! Eet gevarieerd en kies voor vezelrijke producten (complexe koolhydraten), zoals volkoren en/of roggebrood, volkoren pasta en zilvervliesrijst. Deze zijn voedzamer en geven langer een voldaan gevoel dan alle ‘witte’ varianten. Voldoende groeten en fruit zijn een andere ‘open deur’, net zoals je beter onverzadigde dan verzadigde vetten kunt eten. 

Let ook op wat je drinkt, limonade en vruchtensap zit barstensvol suikers. Of ze zijn gezoet met fructose of glucose is ook van belang, omdat deze een totaal verschillende insulinereactie teweegbrengen. Van de ‘light’ varianten is bewezen dat je de neiging krijgt om er meer van te nemen. 

Hoe eet jij?
Kom je de ochtend door op vier koppen koffie of neem je de tijd om te ontbijten? Eet je overdag eigenlijk te weinig, waardoor je ’s avonds 2 x opschept omdat je zo’n honger hebt? Eet je altijd overal braaf je bordje leeg, zonder er op te letten wanneer je voldaan bent? Voor wie het nog niet eerder ergens gehoord of gelezen heeft (wat me sterk lijkt), dit zijn niet bepaald de gewoontes die een positieve bijdrage aan je gezondheid leveren.

Inzicht in je eetgewoontes
Aan het einde van dit HAES hoofdstuk staan allerlei lijstjes, die je kan invullen om inzicht te krijgen in je eetgewoontes. Zo kom ik er tijdens het invullen achter dat het met mijn vezels wel goed zit, dat ik regelmatig de juiste vetten gebruik, maar dat ik wel een zoetekauw ben (en dat dit mijn bloedsuikerspiegel beïnvloedt, waardoor ik snel opnieuw trek in iets zoets krijg).

Betekent dit alles dat ik nooit meer een witte boterham met roomboter en melkchocolade hagelslag zal eten? Nee, natuurlijk niet. Maar ik doe het niet iedere ochtend en als ik het doe, dan mag ik er zonder schuldgevoel van genieten. Dan eet ik de dag erna magere yoghurt met muesli en fruit. Ook lekker!


Zelf het boek 'Health At Every Size^®' lezen? Je kan het hier bestellen.


Health At Every Size® (HAES) is een levensstijl die zich focust op intuïtief eetgedrag en plezierige lichamelijke activiteit in plaats van diëten en gewichtsverlies. De 3 pijlers van HAES zijn zelfacceptatie, lichaamsbeweging en een normaal voedingspatroon.

Je lichaam verzet zich tegen gewichtsverlies

In het 3e hoofdstuk van 'Health At Every Size®' wordt er afgerekend met een van de meest heilige huisjes die we kennen; namelijk dat je afvalt door jezelf uit de naad te werken in de sportschool, of jezelf het lebbetje te sjokken in het park.

Ik merk dat het mij héél véél moeite kost om deze overtuiging los te laten. Zelfs meer dan ik ooit had met het idee dat je blijvend afvalt door te diëten.

Voor niets in het zweet?
Als eerste is dus gebleken dat onze hypothalamus en homeostase een compleet eigen agenda hebben, daarna werd de invloed van emoties op ons eetpatroon aan de orde gebracht en nu is het de beurt aan sporten. Sleep ik mezelf dan voor niets iedere keer naar de sportschool? Sta ik dan voor ‘Jan Jurk’ mezelf in het zweet te Zumba-en? Gelukkig niet! 

Want laat ik het direct even in de juiste context plaatsen; sporten en/of bewegen is wel degelijk goed voor je. Laat het opzeggen van je abonnement dus maar achterwege.

Mannen reageren anders op sporten

Actieve mensen zijn gezonder dan de zogeheten bankhangers. Bewegen, of dat nu op een crosswalker in de sportschool is of met 'n schoffel in je tuin, verbetert de gezondheid. Het heeft een gunstige invloed op je bloeddruk, cholesterol, spijsvertering, en nog veel meer. Daar is ook HAES het grondig over eens. Maar als je het enkel en alleen doet om af te vallen, dan kom je bedrogen uit. 

Let wel, dit geldt voor vrouwen, mannen reageren anders op sporten. Vrouwen ontwikkelen op de lange termijn meer vetweefsel, terwijl mannen juist meer spiermassa opbouwen. Vreemd en oneerlijk, maar waar. Ook dit wordt in het boek onderbouwd met bronverwijzing naar wereldwijd uitgevoerde onderzoeken. En voor het eerst voel ik de behoefte om het te checken, zo vreemd komt het op mij over.

Sabeltandtijgers zijn uitgestorven
Verder speelt stress een grote rol bij overgewicht. De hormonen cortisol en adrenaline hadden tijdens de oertijd een belangrijke functie in ons ‘vlucht en vecht’ gedrag. Want deze hormonen zorgen ervoor dat je cellen à la minute van een extra lading energie (glucose en vet) worden voorzien om adequaat op onheil te kunnen reageren. 

Dit is een uitstekend mechanisme als je oog in oog staat met een hongerige sabeltandtijger, maar in combinatie met de vooral mentale stress die we vandaag de dag ervaren, levert het alleen extra kilo’s op. Van chronische stress word je dik; niet alleen door de ‘vlucht en vecht’ hormonen, maar ook omdat we in tijden van stress de neiging hebben om minder gezond te eten.

Klaas Vaak in ere hersteld
Ook ons slaapgedrag is van invloed op ons gewicht. Slaapgebrek heeft een negatieve invloed op je leptine niveau, je weet wel, dat verzadigingsstofje uit je vetweefsel. Ook de hoeveelheid ghreline in je bloed, - (afgescheiden door de maagwand) neemt toe, wat de eetlust opwekt. Het is bewezen dat je behoefte aan koolhydraat- en calorierijk voedsel door vermoeidheid met 45% toeneemt. En als je alles hebt gehad, blijken er ook nog verschillende bacteriën in ons maag- darmstelsel een rol te spelen bij overgewicht. Lekker dan..

Een ‘money saver’
In dit hoofdstuk wordt ook nog afgerekend met de afslankpillen, -poeders en –drankjes. De centen die je daaraan uitgeeft, kan je in je zak houden. Ook de pillen die ervoor zorgen dat er geen vet door je lichaam wordt opgenomen zijn bijzonder ongezond. Ten eerste omdat je lichaam goede vetten nodig heeft om te kunnen functioneren en ten tweede omdat je dat niet opgenomen vet via je ontlasting weer kwijt raakt. De vrouwen die deze pillen gebruiken, weten dat ze de deur niet uit kunnen zonder extra schone onderbroek.

 

Koude rillingen
Verder worden er nog heel wat pagina’s gewijd aan de risico’s van maagoperaties, die - zeker op de langere termijn - complicaties geven waar je niet mee wilt spotten. Denk aan lever- en nierfalen, gynaecologische problemen en chronische ondervoeding met soms zelfs de dood als gevolg. Ik krijg het er koud van en vraag me oprecht af waarom deze operaties überhaupt nog uitgevoerd worden. Is er dan ècht geen andere uitweg?

Er bestaat dus werkelijk geen enkele ‘heilige dieet-graal’. 'Health At Every Size®' heeft in de eerste 3 hoofdstukken hartgrondig afgerekend met iedere mythe die daarover bestaat. Het draait om gezondheid, niet om slank zijn. En je weet inmiddels ook dat je lichaam daarin uitstekend voor zichzelf zorgt. 


Zelf het boek 'Health At Every Size®' lezen? Je kan het hier bestellen.


Health At Every Size® (HAES) is een levensstijl die zich focust op intuïtief eetgedrag en plezierige lichamelijke activiteit in plaats van diëten en gewichtsverlies. De 3 pijlers van HAES zijn zelfacceptatie, lichaamsbeweging en een normaal voedingspatroon.

We zijn emotioneel uitgehongerd

Na inzicht in de werking van onze stofwisseling, is het in dit 2^e hoofdstuk van “Health At Every Size^®” tijd om te kijken naar waarom we eten.

Kort hoofdstuk
Wat mij opvalt, is dat dit een relatief kort hoofdstuk is in vergelijking met de rest. Dat vind ik best vreemd, temeer omdat er boeken volgeschreven zijn over emotie-eten. Uiteraard begrijp ik dat eten uit frustratie, verveling of verdriet geen zoden (en wel kilo’s) aan de dijk zet, maar enkel en alleen eten omdat je honger hebt, lijkt mij een onmogelijke opgave. Eten heeft naast je lichaam van energie en bouwstoffen voorzien ook een sociale functie. Want is eten niet ook een manier waarop we emoties delen?

Feest of schuld?
Denk maar eens aan de taart die onlosmakelijk verbonden is met een verjaardag. Of het feit dat er in verschillende culturen troostrijk en liefdevol voor elkaar gekookt wordt in periodes van rouw. En hebben we niet allemaal als kind eens een snoepje gekregen omdat we ons pijn hadden gedaan? Hadden we toen ècht honger? In feite hebben we van kleins af aan geleerd om te eten als we blij of verdrietig zijn en luisteren we juist daardoor (de één meer dan de ander) misschien ook wel minder naar onze emotionele behoeften. Bovendien stimuleert eten op zich ook het pleziergebied in onze hersenen, dus op een bepaalde manier kan je zelfs zeggen dat je gelukkiger wordt van eten.

Dan is het op z’n minst vreemd dat als je in Amerika vraagt welk woord het eerst in mensen opkomt als ze aan chocoladetaart denken, zij “schuldgevoel” zeggen, en mensen in Frankrijk of Italië “feestelijkheid”. Zit het ‘m dan ook in de manier waarop je het eten beleeft?

Hoe eten we eigenlijk?
Eten is voor velen al lang geen bron van plezier meer en het wordt tegenwoordig eerder met controle geassocieerd, dan met geluk. We hebben voeding verdeeld in ‘goed’ en slecht’ en zijn calorieën gaan tellen in plaats van naar de signalen van ons lichaam te luisteren. We eten ‘op de klok', passend bij onze veelal overvolle agenda’s. En we eten in toenemende mate om de verkeerde redenen, met schuldgevoel in plaats van voldoening als gevolg. Zie hier de neerwaartse spiraal in haar volle glorie.

Voor mensen die dit doen, hebben Amerikaanse wetenschappers een term bedacht. Zij noemen dit ‘restrained eaters’. Het ironische wil dat Google dit vertaalt als ‘lijners’, maar ik vind dat ‘geremde eters’ er dichter tegenaan zit. Alhoewel je ‘geremd’ dan wel weer in de juiste context moet zien, want geremde eters, kunnen juist ongeremd veel eten.

Intuïtief eten
In dit hoofdstuk zit een test met ’n kleine 30 stellingen over intuïtief eten, waarmee je kan controleren of jij een ‘geremde eter’ bent. Er zitten stellingen tussen zoals;

• Ik maak me meer zorgen over het vetpercentage, dan over de voedingswaarde van een product,
• Ik heb het gevoel dat ik gefaald heb als ik teveel eet,
• Ik stel het kopen van kleding en het doen van leuke dingen uit totdat ik ben afgevallen.

Zelf heb ik deze test ook gedaan en het viel me op dat het vele diëten haar sporen wel heeft nagelaten. Op sommige onderdelen scoor ik hoog op de ladder van ‘geremde eter’. Ik ben te vaak met calorieën bezig, eet dingen die ik erg lekker vind bewust niet omdat ik er dik van word en ik eet teveel in tijden van stress. Er zijn zeker ook onderdelen waar ik trots ben op mijn score, want ik heb geen hekel aan mezelf, vind mijn algehele gezondheid belangrijker dan enkel mijn gewicht en ik verzorg mezelf goed.

APK keuring
In hoofdstuk 9 worden ons tips beloofd die van een ‘geremde eter’ een ‘ongeremde eter’ maken. Want zolang alles goed gaat, houdt de geremde eter zichzelf wel onder controle. En om dit ook tijdens de moeilijkere momenten van het leven vol te houden, dàt kunnen we met het HAES-programma leren. Stiekem vermoed ik dat het wel wat meer is dan enkel de remschijven opnieuw afstellen.


Ook het boek "Health At Every Size^®" lezen? Je kan het hier bestellen.


Health At Every Size® (HAES) is een levensstijl die zich focust op intuïtief eetgedrag en plezierige lichamelijke activiteit in plaats van diëten en gewichtsverlies. De 3 pijlers van HAES zijn zelfacceptatie, lichaamsbeweging en een normaal voedingspatroon.

We zijn 'geprogrammeerd' om een gezond gewicht te houden

Dit eerste hoofdstuk geeft inzicht in de werking van onze stofwisseling; een complex systeem van processen, waarin verschillende hormonen, organen en zelfs je vetcellen een belangrijke rol spelen.

Al snel wordt duidelijk dat de geprezen formule “minder eten + meer bewegen = afvallen”, veel te kort door de bocht is. Ook leren we dat ons lichaam een natuurlijk en genetisch bepaald gewicht als ‘setpoint’ onthoudt, waaronder het zich ‘t meest gezond en comfortabel gedraagt. En dat als je maar vaak en lang genoeg met je natuurlijke ‘setpoint’ prutst, je lichaam hiervan in de war raakt (het jojo-effect).

Hyperlinks
De inhoud van dit hoofdstuk is van behoorlijk academisch niveau. Je moet tijdens biologie wel heel goed hebben opgelet om alles te begrijpen. Mocht je kennis wat roestig zijn, dan bestaat er tegenwoordig de mogelijkheid om een online encyclopedie te raadplegen, vandaar de hyperlinks. Bijna alle beschreven wetenschappelijke constateringen worden onderbouwd met bronverwijzingen naar een werkelijk immens aantal medische studies, die ik gemakshalve voor waar aanneem. Er zullen ongetwijfeld andere slimme mensen zijn geweest, die dit hebben gecheckt.

Een kort lesje biologie
Eén van de belangrijke spelers in de werking van je stofwisseling is de hypothalamus, dat is een klein gedeelte in je hersenen dat o.a. de homeostase (het vermogen om je totale lichamelijke ‘huishouding’ zo constant mogelijk te houden) bepaalt.

De hypothalamus zorgt er o.a. voor dat je honger krijgt als je lichaam voeding nodig heeft, en dat je een voldaan gevoel ervaart zodra je genoeg gegeten hebt. Het is het ‘alziend oog’ van het menselijk lichaam en neemt werkelijk alles waar; de geur van versgebakken appeltaart, de herinneringen die deze geur bij je oproept, het water dat je ervan in de mond gaat staan, de smaaksensatie bij de eerste hap, en het volle gevoel in je maag als je een te groot stuk hebt gegeten. De hypothalamus reageert op al deze (en nog veel meer) boodschappen door hormonen, enzymen en andere stoffen af te geven, die vervolgens weer een wisselwerking hebben op je homeostase.

Nu komt de clou
Bij iedereen werkt dit systeem op z’n eigen manier. In grote biologische lijnen uiteraard hetzelfde, maar wel met je eigen unieke ‘features’. Soms ontstaan er storingen in de verschillende processen, die consequenties hebben. Want als bijvoorbeeld je hongercentrum niet goed functioneert, of je ontvangt het signaal dat je voldaan bent te laat, dan beïnvloedt dit je eetgedrag. En zo zijn er nog minstens 1.000 factoren van invloed, zoals de werking van je schildklier, alvleesklier, emoties, slaapgedrag enz.. Zelfs je vetweefsel speelt een rol. Kan je het nog volgen? Complex dus...

Hė gėt, we hebben het over vet
Wie denkt dat vetcellen domme zakjes reuzel zijn, heeft het grondig mis. Wist je bijvoorbeeld dat vetcellen ook hormonen afgeven, die verschillende lichaamsfuncties reguleren? Ik in ieder geval niet. Ze vertellen o.a. aan je hersenen hoe het met je energievoorraad en je spijsvertering gesteld is. En daarbij is werkelijk een glansrol weggelegd voor het hormoon leptine; hoe meer je dat in je bloed hebt, hoe meer verzadigd je jezelf voelt. Helaas heeft het simpelweg extra toedienen van leptine geen effect op gewichtsverlies. Dat is al geprobeerd. Leerzaam toch?!

Setpoint
Je lichaam wil dus maar één ding; jou met alle geweld op je ‘setpoint’ gewicht houden om je te beschermen. Want je bent van nature geprogrammeerd om bij dàt gewicht, biologisch gezien, het meest optimaal te functioneren. Daarom daalt je stofwisseling als je onder je ‘setpoint’ bent en kom je weer aan - vaak nog een paar kilo extra, zo gezegd ‘voor de zekerheid’ - zodra je met een (crash)dieet stopt. 

Helaas bestaat er geen magische formule om jouw ‘setpoint’-gewicht te berekenen, of om te bekijken hoe ‘strak’ je processen staan afgesteld. Wat helpt is leren om goed naar je lichaam te luisteren. Helemaal als het om eten gaat.

Want eet jij als gevolg van een natuurlijke reactie op signalen van honger en voldaanheid, zonder je te fixeren op je gewicht of voedingsgewoonten? En eet jij zonder moeite en steeds met plezier?

HAES belooft dat aan het eind van dit boek ons antwoord op deze vragen ‘ja’ is. Ik blijf reuze benieuwd.


Zelf het boek "Health At Every Size" lezen? Je kan het hier bestellen.


Health At Every Size® (HAES) is een levensstijl die zich focust op intuïtief eetgedrag en plezierige lichamelijke activiteit in plaats van diëten en gewichtsverlies. De 3 pijlers van HAES zijn zelfacceptatie, lichaamsbeweging en een normaal voedingspatroon.

Mijn naam is HAES

En ik weet van niks. Nou ja, te weinig in dit geval. 

Ik maakte voor het eerst kennis met HAES, dat staat voor ‘Health At Every Size®’, via Hermina de Vries van Wondervol. Alles wat ik er sindsdien over gehoord en gelezen heb, klonk goed. Een beweging die gezondheid centraal zet, de diversiteit aan lichaamsvormen waardeert en  respect voor iedere ‘soort & maat’ promoot.  Daarover wilde ik, zeker na de ‘Curvy Hightea’ die rondom dit thema werd georganiseerd, het naadje van de kous weten en bestelde het boek.

Linda Bacon

Voor mij ligt nu het boek ‘Health At Every Size®’ van de Amerikaanse psychologe Linda Bacon, die - in tegenstelling tot wat haar naam doet vermoeden – een slanke verschijning is. Van ieder hoofdstuk uit het boek ga ik een blog schrijven. Op deze manier ontstaat er een samenvatting voor iedereen die niet in de gelegenheid is om het boek, dat geschreven is in het Amerikaans, te lezen of te kopen. En als je gewoon nieuwsgierig bent, ben je uiteraard ook van harte welkom om de blogs te lezen.

De eerste negen bladzijden van het boek bevatten aanbevelingen door derden, die ik meteen besluit over te slaan. “Goede wijn behoeft geen krans”, bedenk ik mezelf. Ik wil graag met een open, objectieve blik en dus zonder de lofzang van een indrukwekkende lijst gezondheidsgoeroes in mijn achterhoofd aan het boek beginnen.

Voeding is simpel

Het boek start met een proloog en introductie, waarin Linda uitlegt hoe het allemaal gekomen is en wat het HAES-programma haar heeft gebracht. Ook zij had een lange periode van lijnen achter zich en kwam tot de conclusie dat diëten haar niet blijvend brachten waar ze wilde zijn. Het HAES-programma heeft ervoor gezorgd dat haar weegschaal niet langer haar zelfvertrouwen beïnvloedt en het heeft haar relatie met voeding volledig veranderd. “Voeding is simpel nu”,  schrijft ze, “Ik waardeer het genoegen dat eten mij geeft en wanneer ik vol zit, verliest het mijn interesse. Bovendien beleef ik weer plezier aan mijn lijf omdat het gezond en goed aanvoelt”. So far so good.

15 kilo

Tussen neus en lippen door vermeldt ze dat ze 15 kg. is afgevallen nadat ze met deze methode begon. “Hmm...”, denk ik nu bij mezelf, “het is dus stiekem toch een dieet”. Maar het afvallen was een ‘side-effect’, het gebeurde gewoon vanzelf, niet omdat het haar doel was. Eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik daarvan moet vinden. Want uiteraard triggeren die 15 kg. mij wel degelijk. Onderbewust ben ik kennelijk nog steeds op zoek naar de ultieme afslankoplossing. In de voetnoot komt ze direct terug op het gevoel dat het bij mij oproept en vraagt me geduld te hebben, het boek niet meteen af te schrijven en vooral ook de rest te lezen. Nou, vooruit dan maar.

Gefaald

‘Health At Every Size®’ is dus geen dieet, het gaat niet over afvallen en het is ook geen bewegingsprogramma. Het gaat over gezond leven in al haar facetten en is ontworpen om jou te ondersteunen bij de verandering in jezelf. Vanaf nu ga je leren jezelf te waarderen, los te komen van het afvallen dat zo lang je gedachten heeft beheerst en het leven positiever te benaderen. Het volledig loslaten van het streven naar een slank figuur moet je niet zien als opgeven, je neemt simpelweg een volgende stap. Een stap naar iets nieuws. Want – en deze zin raakte mij – “Wij zijn niet tekort geschoten in het afvallen, de diëten hebben gewoon gefaald”.

Health At Every Size^® (HAES) is een levensstijl die zich focust op intuïtief eetgedrag en plezierige lichamelijke activiteit in plaats van diëten en gewichtsverlies. De 3 pijlers van HAES zijn zelfacceptatie, lichaamsbeweging en een normaal voedingspatroon.

Hans Worst

Sinds het moment dat de hormonen door mijn lijf gieren heb ik een ‘maatje meer’. Gelukkig ben ik gezegend met evenveel tieten als kont, dus blijven de verhoudingen gerespecteerd en het totaalplaatje in balans. Toch heb ik mij, doordat er in het modebeeld van de afgelopen 25 jaar helaas weinig plek was voor volslanke vrouwen, met enige regelmaat laten verleiden om mijn zachte ronde lijf strakker te laten lijken middels corrigerend ondergoed.

De kennismaking is ooit begonnen met een Step-in variant van mijn moeder; een nogal aan de maat zijnde strakke onderbroek (mannen noemen het niet voor niets een bangmaker), die toen een werkelijk minimaal buikje verdoezelde. Ik droeg ‘m onder een super strakke Ball-jeans en was verrukt van het resultaat. De rits ging dicht zonder dat ik daarvoor op de grond hoefde te gaan liggen en ik leek toch zeker wel een halve maat slanker.

Mede dankzij programma’s als “How To Look Good Naked”, “De Modepolitie” en “Trinny & Susannah”  (twee Engelse breinaalden die ongegeneerd in damesborsten knijpen om te controleren of deze wel in de juiste BH zitten) floreert er een complete industrie aan allerhande, bij voorkeur vleeskleurige, Shapeware. Iedere love-handle moet en zal in de rigide modekiem worden gesmoord.

Zo is er de Push-up BH waarin memmetjes (borsten die de potloodtest niet glansrijk meer doorstaan) een flinke lift krijgen en een Maximizer waarin een van nature B-cup wordt omgetoverd tot een wulpse dubbele D. Als tegenhanger bestaat er trouwens ook de Minimizer, die de voluptueus deinende boezem volledig in bedwang houdt. Er zijn broekjes met dermate corrigerende pijpjes, dat menig professioneel wielrenner er jaloers op is, broekjes met een verhoogde taille en een push-up voor de bilpartij, of een combinatie van dit alles, beter bekend als de Total Body Smoother. Zoveel vrouwen, zoveel correcties.

Ik geef ruiterlijk toe dat ik een gewillig slachtoffer ben, want ik zie in de spiegel natuurlijk ook wel dat een ultra hip jurkje van nietsontziende tricot een stuk appetijtelijker oogt als ik mijn ‘harnas’ eronder draag. Wel heb ik gemerkt dat mijn lichaam zich met het klimmen der jaren steeds vaker verzet. De hele dag je adem inhouden is duidelijk geen pretje en de rolletjes vinden telkens een nieuwe plek in hun zoektocht naar de vrijheid. Nog heel even en ik heb een hele dikke nek en dito enkels…

Vriendin

We zijn al ons hele leven bij elkaar, maar pas in de puberteit vriendinnen geworden. Samen hebben we onze ontluikende vrouwelijke schoonheid ontdekt. Het moment dat zij aan haar transformatie begon kan ik me nog als de dag van gisteren herinneren. Schuchter besloot zij er welgeteld één haar op te laten groeien. Ontzetting, bewondering en schroom maakten zich tegelijkertijd van mij meester. Want wat moet je als onzekere bakvis met één parmantige zwarte krulhaar op een verder nog glooiend zachtroze heuveltje? Dit allereerste exemplaar was dan ook geen lang leven beschoren.

Binnen een paar weken bleek het hek van de hormonale dam en groeide zij er in gierend tempo een mooi gazonnetje op. Stiekem was ik zo trots als een pauw, maar deed ook de naam van haar nieuwe pelsje eer aan. De badjas die ik niet lang erna voor mijn 13e verjaardag kreeg, werd met opluchting in ontvangst genomen. Voortaan gingen we alleen nog bedekt de badkamer in en uit.

Mijn vriendin en ik hebben in de jaren, die volgden, samen vele modegrillen doorstaan. Begin jaren tachtig maakten wij ons nog niet zo druk om ons uiterlijk en lieten de natuur welig haar gang gaan. Maar met de komst van de hoog opgesneden bikinibroekjes werd dat anders. Al in het pashokje van het warenhuis, waar ik het niemendalletje paste, bedacht ik mij dat haar binnenvoering – die nieuwsgierig naar buiten piepte – met onmiddellijke ingang diende te verdwijnen.

Ik gebruikte daar het scheermes van mijn vader voor en kreeg snel spijt. Ten eerste omdat mijn vader de ochtend erna direct in de gaten had, dat ik zijn scheermes voor schaamteloze praktijken had misbruikt. Ten tweede omdat haar recent gemaaide veldje begon te jeuken als de hel en zij binnen 24 uur werd ontsierd door vuurrode pukkels. Het kekke zwembroekje verdween alsnog voor weken achterin de linnenkast.

Een paar maanden later had ik voldoende zelfvertrouwen om een bus ontharingscrème te kopen. Voor ik erachter kwam dat je dit karweitje het beste volledig wijdbeens kon uitvoeren, in een bij voorkeur hermetisch voor je jongere broertje afgesloten slaapkamer, had haar pruikje al heel wat cosmetische ellende te verduren gehad.

Jaren later besloot ik mijn vriendin eens professioneel te laten trimmen en vroeg de schoonheidsspecialiste om een sexy “Laatste-Der-Mohikanen-Streep” te waxen. Zonder blikken of blozen schoof deze dame het kruis van mijn slipje opzij, smeerde wat warme hars aan een kant en dekte dat met een stukje linnen af. Nog voor ik mij mentaal kon voorbereiden werd datzelfde strookje er met één ferme ruk vanaf getrokken. De tranen rolden over mijn wangen. Het was dat ik vriendinlief de rest van de zomer niet met één gladde en één behaarde kant wilde laten lopen, want anders had ik het erbij gelaten. En dus doorstonden wij deze middeleeuwse marteling nog voor een tweede keer.

Gelukkig is het er nu, mede door de technologische revolutie, allemaal wat gemakkelijker op geworden. Er zijn ladyshaves in soorten en maten, die haar tuintje prachtig op orde houden. De laatste modegril; een spiegelgladde landingsbaan, hebben wij nuchter aan ons voorbij laten gaan. Er moet tenslotte wel verschil tussen de meisjes en de vrouwen blijven. Tegenwoordig glanst er één grijze highlight tussen haar perfecte damescoiffure. En deze mag wat mij betreft gewoon blijven zitten!

Geschreven als gastblog voor de "Schaamhaar Special" en gepubliceerd op de website http://www.frontaalnaakt.nl/

Buks Bunny (en nee, dit is geen typefout)

Ons terras wordt sinds zes jaar ‘opgevrolijkt’ door twee konijnen. Ze heten Dapper en Snuf, die helaas nooit een hoge aaibaarheidsfactor hebben ontwikkeld. Ze laten zich niet aaien, laat staan knuffelen en dus bekoelde de wederzijdse liefde snel. Want wat heb je aan een huisdier als daaraan enkel de lasten - lees het hok schoonmaken - en niet de lusten gekoppeld zitten? Het zijn bovendien taaie beestjes; ze overleven met gemak elke hittegolf en iedere horrorwinter. We verzorgen ze kennelijk best goed.. omdat dat natuurlijk zo hoort.

Vorige week voelde Dapper zich niet lekker. Hij zat met één soepoog voor zich uit te suffen en maakte zelfs geen sprongetje voor een wortel. Even naar de dierenarts dus, want je hebt nu eenmaal de verantwoordelijkheid voor zo’n mormel op je genomen. Het pussende oog bleek het gevolg van gebitsproblemen, die wel vaker bij konijnen voorkomen. Omdat meneer zijn bek niet vrijwillig voor inspectie opende, werd hij de dag erna even onder narcose geholpen. Een fluitje van een cent, met een prijskaartje van honderd euro. Een boel geld, maar vooruit, ik ben de lulligste niet.

De dag van behandeling belde ik ’s middags uit fatsoen even naar de dierenarts. Op dat moment lag de mottenbal aan het zuurstof op de intensive care. De narcose was hem niet zo goed bevallen en misschien overleefde hij deze dentale crisis niet. De schrik sloeg mij om het hart. Nu heb ik wel vaker een dood konijn gezien (de gemiddelde poelier heeft er minstens twee in de vitrine liggen) maar die kosten geen honderd euro per stuk!

Eenmaal in de praktijk bleek Dapper zijn naam eer aan te doen en leefde nog. Hij had een kaakontsteking, waarna het prijzencircus pas echt begon. Een flesje antibiotica hier, wat pijnstillers daar, tubetje oogzalf zus en vloeibaar voedsel zo. Want wie als dierenarts A. zegt, verkoopt jou daarna ook B. (en met een beetje pech zelfs C.) en er blijkt geen weg terug. Zelden zo’n huzarenstukje ‘upselling’ gezien. Verbouwereerd stak ik mijn bankpas in het pinapparaat, om vervolgens met droge ogen € 240,- af te rekenen.

Vanaf nu bezitten wij dus officieel het duurste konijn van Nederland, daar kan geen prijsfokker tegenop.

P.S. Ongeveer 8 weken na de hierboven omschreven behandeling en de intensieve verzorging, kwamen de klachten terug. Er zat toen helaas niets anders op dan Dapper in te laten slapen. Kosten € 65,-, ping kassa.

Eppur si muove (“En toch beweegt zij”)

Zij die mij wat beter kennen, weten dat ik nogal recht voor z’n raap communiceer. Dat een deel van deze ‘directe’ genen zijn overgedragen aan mijn zonen is dan ook geen wonder. Uiteraard zitten daar ook de genen van mijn echtgenoot bij en zo komt het dan onze jongste een wat meer introverte ‘stille nummer negen’ is, die op moment suprême bijzonder gevat en bijdehand uit de hoek komt.

Volwassenen vinden dat doorgaans nogal vervelend, want hij heeft vaak gelijk. En je door een blaag van 11 de neus laten wassen, daar is menig middelbaar ego niet tegen bestand. Dan wordt zijn heldere uiteenzetting van zaken vertaald als zijnde ‘brutaal’ en wordt hem het liefst snel de mond gesnoerd. Hij is verder een bijzonder leergierige jongen en zaken die hem interesseren worden tot op de bodem uitgezocht. Ook observeert hij zijn omgeving goed en heeft daardoor heel snel in de gaten hoe de vork in de steel zit. Dat is ook voor mij wel eens lastig om te accepteren, want hij kan mij als geen ander een spiegel voorhouden.

Gisteren gebeurde er iets vervelends in zijn klas. Een juf met bijzonder goede bedoelingen had het onderwerp “Universum” aangesneden en maakte daarbij een cruciale fout. Zoonlief had al eens een spreekbeurt over de planeten binnen ons sterrenstelsel gehouden, dus hem maak je over dat onderwerp niet veel meer wijs. En dat de zon om de aarde zou draaien dus al helemaal niet. Hij heeft bij hoog en laag volgehouden, net zo lang tot hij de enige in de klas was die anders beweerde, maar kreeg geen gelijk. Hij was gewoon eigenwijs. Ontgoocheld kwam hij thuis en deed verontwaardigd zijn verhaal.

We hebben hem geprezen voor zijn volhardende houding en hem verteld over Galileo en zijn conflict met de Katholieke Kerk. De juf in kwestie kan wat mij betreft beter geschiedenisles gaan geven, want ooit dachten we dat de aarde plat was. Ik hoop alleen niet dat mijn zoon bijna 400 jaar op een excuus hoeft te wachten.

Dit blog is ook gepubliceerd op www.mamsatwork.nl

De bril omhoog!

Ook al zijn mannen en vrouwen tegenwoordig nog zo geëmancipeerd, er blijven naar mijn mening altijd zaken die je als kind òf graag met je moeder, òf met je vader doet. Zo willen die van mij het liefste stoeien met hun vader. Ik ben namelijk een watje en roep veel te snel au. Daarentegen ben ik meestal aan de beurt als het hartzeer of zielenroerselen betreft. Verder wordt er met mij geshopt en is papa favoriet bij aanmoedigingen tijdens voetbal- of judowedstrijden.

Je hoort mij natuurlijk niet zeggen, dat er met vaders niet gewinkeld kan worden. Of dat moeders niet welkom zijn op een sportevenement, want dat is onzin. Die van mij hebben alleen zo hun uitgesproken voorkeuren. Dat zal ongetwijfeld ook te maken hebben met het feit, dat ik mij tijdens een judowedstrijd onsterfelijk belachelijk heb gemaakt, door na een ‘Ippon’ te roepen: “Kom op, pak hem terug, je kan het wel!”, terwijl de match toen al ten einde was.

Een vaardigheid waarvan ik overtuigd was, dat onze zonen dat het beste van hun vader konden leren, was ‘staande plassen’. Ik beschik gewoon niet over voldoende praktijkervaring. Bovendien is mijn kennismaking met de plastuit geen succes geweest, vandaar dat mij dit toch echts iets voor mijn echtgenoot leek. Eerlijkheidshalve moet ik daar wel bij vertellen, dat hij het totale onzin vond. Hij is door enkel zijn moeder opgevoed, dus van wie had hij het dan geleerd?!

Maar oké, hij is de beroerdste niet en dus ging hij samen met onze zoon naar het toilet om hem daar de kunst van het verticaal plassen te leren. Ik zat op de bank in de huiskamer en luisterde op afstand naar de ‘van vader op zoon’-aanwijzingen. “Als eerste doe je altijd de bril omhoog, want dat vinden vrouwen fijn. Daarna doet je je broek open. Let op, het is beter om niet alleen de rits, maar ook het knoopje los te maken, want dan heb je meer ruimte. Doe je onderbroek goed naar beneden, want anders wordt hij nat”.

Ik ben nooit meer vergeten wat erop volgde en waardoor ik letterlijk van de bank afrolde van het lachen. Op de instructie “en dan pak je hem beet”, hoorde ik mijn lief verschrikt en met stemverheffing vanuit het kleinste kamertje roepen: “Nee, niet die van mij!!”.

Geschreven als gastblog en eerder gepubliceerd op http://www.mamsatwork.nl/

Huwelijksgeluk

Soms ben je, zonder dat de personen in kwestie zich daar bewust van zijn, getuige van de meest uiteenlopende menselijke ergernissen. Zo zat ik laatst in een bus die nogal lang voor een stoplicht moest wachten. Ik keek wat verveeld uit het raampje en mijn blik werd gevangen door een ouder echtpaar. Beiden stijlvol gekleed en de haren keurig gekapt. Ze waren 'om door een ringetje te halen', zou mijn moeder gezegd hebben.

Dat dit alles tot de categorie uiterlijk vertoon behoorde, werd mij al snel duidelijk. Ze straalden allebei jarenlange ontevredenheid en sleur uit. Het libido van deze mensen lag ongetwijfeld al langer op het nachtkastje, dan het glaasje water met hun kunstgebit erin. Korzelig en liefdeloos stonden ze naast elkaar.

De man hield een hond aan de lijn. Het was duidelijk zìjn hond. Een grote, parmantige viervoeter, plaatsvervangend representatief voor de macho kerel die hij zich lang geleden gevoeld had. Zijn vrouw had volgens mij veel liever een klein schoothondje gehad. Een lief wollig diertje, dat ze ’s avonds - bij gebrek aan aandacht van haar ega - urenlang kon knuffelen. Helaas had hij ‘de broek’ aan en werd het dus die grote.

Net op het moment dat ik naar wat anders wilde kijken, begon de hond zijn behoefte te doen. En honden van dat formaat leggen nu eenmaal geen koddige keuteltjes. Binnen ’n halve minuut lag er een werkelijk enorme hoop dampende stront op de stoep. De man keek zijn echtgenote even misprijzend aan en maakte een kort denigrerend handgebaar. Hieruit kon ik opmaken, dat hij verwachtte dat zij die bolus snel in ’n plastic toiletzakje zou loodsen.

De vrouw, zich onbewust van iedere vorm van emancipatie, deed wat ze altijd al gedaan had en gehoorzaamde. Met absolute walging zag ik hoe zij haar handen in het zakje tot een kommetje vormde en de nog warme drol van de straat manoeuvreerde. Haar echtgenoot keek ondertussen verlekkerd naar een sexy jonge blondine die verderop passeerde.

En heel even weerspiegelde in de blik van zijn vrouw de bestelling arsenicum die zij nog diezelfde avond op het internet zou plaatsen.

Je ziet ze vliegen!

Er zijn zo van die dieren waarvan mij het nut van bestaan totaal ontgaat. Schaar mij nu niet direct onder de categorie natuurbarbaren, want ik ben een buitengewoon liefhebber van vele soorten flora en fauna. Maar eksters en fruitvliegen… daar heb ik het gewoon niet mee.

Bij het scheppen van de ekster moet iemand zich ooit hebben vergist. Eén moment van onbedachtzaamheid en dit dier werd voor eeuwig met het meest gebrekkige paar stembanden van het hele vogelrijk uitgevoerd. Neem daarbij het tijdstip waarop ze doorgaans ontwaken en je creëert de perfecte cocktail voor een verwoestend ochtendhumeur.

Dan de fruitvlieg, nog zo’n ellendeling! Zodra je die in huis hebt, kom je er van je lang zal ze leven niet meer van af. Mits je jezelf natuurlijk een acuut geval van scheurbuik toewenst en alle fruit gedurende de gehele zomer uit je menu schrapt. Maar dat lijkt me, als rolmodel binnen een gezin met twee opgroeiende kinderen, geen optie.

Zodra ook maar één object in de fruitschaal het in z'n hoofd haalt zich als zelfstandig ondernemer te ontwikkelen, zitten zij er letterlijk bovenop! De kamer van koophandel zou er jaloers op zijn. Vervolgens nestelen ze zich gewillig in de meest zachte stukjes en planten zich in gierend tempo voort. Overdreven gedoe vind ik dat, want ik heb niet de indruk dat ze op korte termijn met uitsterven worden bedreigd.

Echt, van alles heb ik geprobeerd, maar elimineren is kansloos. Als eerste koos ik voor een diervriendelijke oplossing en kocht zo’n truttig parapluutje om de schaal mee af te dekken. Helaas zijn de rakkers zo klein, dat ze zonder probleem door het gaas kropen. Een sinaasappel met kruidnagelen erin hielp ook geen zier. En een miniflesje gevuld met port of wijn werkt een klein beetje, maar hun drang tot alcoholisme is helaas niet groter dan hun voortplantingsdrift.

Vervolgens kwamen mijn zonen met een, naar het leek, geweldige oplossing. Een vleesetende plant! Die zou zich toch werkelijk het buikje rond eten? Na een bezoek aan het tuincentrum waren wij een “Venus Vliegenvanger” rijker, die meteen een prominent plekje naast de fruitschaal kreeg. Hun klapval kan zich binnen 0,5 tot 30 seconden sluiten, dus je begrijpt dat wij onze adem inhielden.

En wat schetst onze verbazing? Ze lust ze niet! Onze Venus heeft zich óf in het tuincentrum al voor de komende maand volgevreten óf is acuut vegetariër geworden. Het predicaat ‘virgultum carnivorum’ kan wat mij betreft dus direct worden ingeleverd.

Wat een flutplant!!